Masmavi gökyüzünün altında dolaşan ve danseden martılara daldım bir an...
İçimde sessiz ve can yakan bir sızı hissettim...
Sabahın ilk saatlerinde, martıların kalk kalk diyen sesleriyle uyanıp, Bismillah diye başladım güne...

Ne ulvi bir sesleniş dedim, sanki çalar saat gibi, kalk... kalk...ben kurmadım bu saatı, öyleyse kim kurdu...hangi bilinmeyenin başardığı bir şey olabilir ki...

Dönüp banyoya girdim ve yüzümü yıkarken, birden gözüm aynaya ilişti...
İşte dedim, işte...
O...
O ayarlayabilir bunu ancak...
Aynada O’nu gördüm...tıpkı her aynaya bakışımda O’nu gördüğüm gibi...yüzümü inceledim dikkatle ve hayran kaldım sanatkarının ustalığına...

Sordum kendi kendime, ben de yapabilir miyim böylesine mükemmel ve kusursuz bir sanat eseri...hayır dedim, hayır...ben ancak gördüğüm ve duyduğum bir şeyi kopyalayabilirim...asla yaratamam...böyle bir gücüm yok benim...

Ancak O yaratabilir, dilerse...yoktan var etmek sadece O’na aittir...

İçimde öyle bir sevgi yükselip, yoğunlaştı ki, seni seviyorum dedim...aşığınım senin...sen o kadar güzelsin ve o kadar merhametlisin ki...herşeye rağmen, bizim seni zaman zaman unutmamıza rağmen sen bizden vaz geçmiyorsun...

Merhametin o kadar büyük ki, kıyamıyorsun ve zaman zaman hatırlatıyorsun bize kendini...

Sonra bir şükür fırtınası başlayıp, kasırgaya döndü yüreğimde...darmadağın oldum birden...

Aşıktım ben O’na...aşık...

Başımı kaldırıp baktığım gökyüzünde O vardı...
Ağaçlar O’nu anlatıyordu...
Kuşlar onu söylüyordu...
Rüzgar O’nu haykırıyordu...
Gökyüzü çatlıyordu onun aşkından yanarak, yıldırımlar şeklinde iniyordu gözyaşları yeryüzüne...
Hıçkırıkları şimşek olup yarıyordu karanlıkları...
Güller şebnemleri ile ağlıyordu...

Yıldızlar sadece onu zikrediyor, O’ndan ışık alıyordu...

O...
O herşeyin aşkıydı...

Vapur düdükleri geldi hemen yakından...O’nu selamlıyordu...

Dalgalar Ya Celil diyerek, huzurla O’nu söylerken, zaman zaman dayanamayıp, Ya Cebbar diye kumsala, taşlara vuruyorlardı kendilerini...

O vardı her yerde...
O...
O en sevgili...
O her şeyin sahibi...

Utanarak başımı eğiyorum birden...
Hani hep derim ya bir sevenim bile olmadı diyerek...aslında O vardı beni seven...
O yeterdi bana...
O’ndan başka sevgili aradığım için hayat arkadaşı, can yoldaşım olmuyordu belki de...

AFFET YA RAB...
AFFET...dedim ve başım önümde, utanarak içeri girdim...
Vaz geçtim artık aramaktan...biliyorum ki artık O...EN SEVGİLİ gönderecek bana en hayırlısını...
Yalnızlık da olsa O takdir ettiği için boynum kıldan incedir....

SENİ SEVİYORUM YÜCE YARADAN...
SENİ SEVİYORUM.


Asimaral... 13.KASIM.2007