Ellerim kendimi kucaklamıştı korkudan.
Öyle çok korkutulmuştum ki
Yeşermeye çalıştıkça hep dallarımı koparmışlardı
Sonra bir gün o geldi.
“Benden ne istiyorsun” dedim
“Arkadaş olmak” dedi, “inanmıyorum” dedim
“Neden?” dedi. “İşte öyle” dedim.
“Güven bana” dedi
“Hayır” dedim
Sonra her gün gelmeye başladı
Ben her seferinde “sana güvenmiyorum” dedim
“Ben başkayım” dedi.
Bir zaman sonra
O gelmeden ben beklemeye başladım.
Azcık gecikse meraklandım.
“Ben hep varım iyi günde kötü günde” demişti bana
“Başıma ne gelirse gelsin hep o olacaktı yanımda.”
Yeniden başım dikleşmeye başlamıştı
Kendime güvenmeye ve
hayatı yeniden sevmeye başlamıştım.
Sonra bir gün “sen gel” dedi.
“Korkuyorum” dedim.
“Neden” dedi.
“Bilmediğim bir bahçeye gelmek beni korkutuyor” dedim
“Güven bana” dedi tekrar.
“Geliyorum” dedim. Güvenmiştim
“Hoş geldin” demişti bana “hayatıma hoş geldin”
İnanamıyordum ama ordaydım
Bambaşka bir sıcaklık seli vardı içimde
Bir şeyler beni büyülüyordu sanki
Yavaş yavaş sarhoş oldum ve…..
Kendime geldiğimde,
dallarım kökünden kırılmıştı çoktan
Bakışları değişmişti bana, konuşmuyordu
“Ama…sen…biz…”
“…………..” cevap vermedi kapıyı gösterdi.
Anlamıyordum, anlayamıyordum.
Dışarısı soğuktu bütün hücrelerime işledi soğuk
Ama üşümüyordum,
şaşkınlıktan donup kaldım bir süre
Sonra dallarımın kopan yerleri sızlamaya başladı.
Yavaş yavaş da acı vermeye başladı.
Anlamıştım artık, gülüp yoluma yürüdüm
Hayat bir kere daha vurmuştu belimin ortasına………

“Ben çektiğim acıların bu kadar acı verdiğini bilmezdim, Acıma merhem diye sarıldığımın verdiği acıyı yaşayana kadar……….” 30/10/2007