Eskiden bir arkadaşım vardı adı meral,
Kahverengi saçları, saç renginde gülen gözleri vardı. Biraz pasaklı, kendine bakmayan fakat kalbi gibi güzel bir insandı.
Onunla sürekli bir işimiz vardı, sürekli koşuşturmaca daydık. Arkadaşlarla buluşurduk hep buluşmaları meral ayarlardı. Ben o insanları pek sevmezdim hep yalan hep bir kibir vardı onlarda.
Kuaföre giderdik kataloglara bakar hiç bir şey yaptırmadan çıkardık. Alışveriş yapardık saatlerce... Hep bir şeyler alırdık eve gitmeye bir otobüs paramız kalırdı.
İstanbul kaçardık saat kaç olursa olsun bizim için bir önemi yoktu ama eve geldik mi hesap vermeler başlıyordu tabi. Ama aynı kaçışı hep yapıyorduk. Yan yana olmadığımızda bile saatlerce telefonda konuşup havadisleri alırdık. Bize herkes gıptayla bakardı. Aramız çok iyiydi su sızmazdı.
Sonra üniversiteyi kazandık ben Tekirdağ o Balıkesir. Telefonla sürekli konuştuk saatlerce. Benim arkadaş çevrem onu tanırdı telefon görüşmelerinden beni de onun arkadaş çevresi tanırdı.
Birbirimize çok bağlıydık inanılmaz kuvvetliydi dostluğumuz.
Aradan zaman geçti koptuk uzaklaştık. Benim erkek arkadaşım oldu onunda erkek arkadaşı oldu, telefonda eskisi kadar olmasa da konuşuyorduk. Ama arada mesafe vardı. Neden olduğunu bilmediğim soğukluklar girmişti aramıza. Neden olduğunu konuşmayı çok istedim fakat meral istemedi 2 ay kadar telefonunu hiç açmadı. Bilmiyordum meraklanmıştım, korkuyordum başına bir şey gelirse diye.
Bir gün telefonunu açtı ve ben aradım daha da soğuktu bana karşı ilgilenmiyordu. Bir daha da konuşmak istemedi. Sebebini söylemedi.
Ve hayatımdan çekip gitti...
Ben onu çok özlüyorum ama o benim yerime başkalarını çoktan koymuş demek ki yoksa arardı.
Yaşadıklarımız anı olarak kaldı.
Hayatta her insana verdiğimiz değerin karşılığını alamıyoruz ama yine de hayat çok güzel…