Sinan sevgilisi Elif’i evine yemeğe beklemektedir.Tesadüfen sevgililer günüdür. Şarap ve mumlar hazırdır.Ama Elif gecikmiştir.Gece uzamaktadır.Elif’in cep telefonu önce çalar ve açılmaz, sonra da tamamen kapanır. Elif ne arar ne de Sinan’ın mesajlarına yanıt verir.Kaza mı yapmıştır, yoksa intihar mı etmiştir? Belli değildir…Kimbilir belki de bir erkekle beraberdir!

Sinan için daha önce hiç yaşamadığı kadar karanlık ve kötü bir gece başlamıştır…Bekleyiş korkuya, korkular giderek pişmanlığa dönüşür.

Pişmanlıkların birer birer ortaya çıkmasıyla koca bir hayatın hesaplaşması başlar…

İhanetler…Yanılgılar…Güvensizlikler…Yarım kalmış ve çoğu kez kırgınlıklar sonuçlanmış ilişkiler…Hiç dinmeyen sevgi açlığı…Tereddütler.Gizli suçlar…Değersizlik duyguları…Zamanın elinde oyuncak olmak…Yaşlılık ve ölüm korkusu…Gecikmişlik…Parasızlık, yaşlılık ve yalnız kalma korkusu…Hayatın tahmin edilemeyen tuzakları…Erkekler arası rekabet…Geçmişte yapılan hataların o acımasız baskısı…Çocukluktan devralınmış ve hiç kapanmayan boşluklar…

Sinan hayatını yazarlığa adamış ve kendince güzel şeyler yazmıştır ama hayatındaki en değerli kadınları korkuları ve güvensizliği nedeniyle kaybetmiştir…

Sinan’ın güzel şeyler yazmış olması hayatı boyunca sevdiklerini ve mutluluğu kaybetmesine engel olamamıştır…

Yanlış bir hayat doğru yaşanabilir mi? Sinan için artık çok mu geçtir?

Kitaptan bir bölüm :
Hayır, hayır ölmek istemiyorum ben! Sonsuza dek Elif’le yaşamak istiyorum… Neden peki? Ne demek neden? Çünkü onu ölesiye seviyorum. Hayır, yine yanlış cevap; ne yazık ki yine dürüst olamadın kendine! Doğru cevap şu olmalıydı: Çünkü Elif senin son şansındı. Hülya bir başkasıyla gitti, Canan evlendi, Esra intihar etti! Hani o nerede kendine sonsuz güvenin? İşte, oğlum, güvendiğin deniz tükendi bak! Bir Elif kalmıştı, seni sımsıkı saran, güvendiğin, anlaşabildiğin. Bir daha Elif gibi birini bulmanın ne kadar zor olduğunu biliyorsun artık. İşte bu çırpınışların tek sebebi bu. Kandırma kendini! Ve bu geceden anlaşılan o ki, onu da kaçırdın elinden…