Hatırlıyor musun, o ilk günü. Ben savunmasız küçük kız çocuğu, sense kendinden başkasını önemsemeyen bir yetişkin adamdın.
Hani ben seni görür görmez, kalbim yerinden çıkacakmışcasına atmaya başlamıştı. Sen benim ilk’imdin, ben ise senin hiçbir şeyin…

Ne çok sevmiştim seni hatırlıyor musun? Beni her sensiz bırakıp gittiğinde ne çok ağlamıştım. Gidişlerin gibi dönüşlerinde apansızdı. Her geri gelişinde huzura boğardın beni.
Geri gideceğini ne kadar bilsem de, her geldiğinde konuk ederdim seni kalbimin en baş köşesinde.

Aslında sen hep benimleydin zaten, her an, her saniye… Hiçbir zaman koparıp atamamıştım seni yüreğimden. Hatırlar mısın, ne çok özlerdim seni? Yanımdayken bile hasrettim sana.
Ben hiçbir zaman senin olamamıştım, hiçbir zaman kalbinde benim için bir yer ayırmamıştın.
Ama ben hep bekledim, belki bir gün sende seversin diye.
Beklediğim gün hiç gelmese de ben seni hep sevdim kara gözlüm, ben hep senindim ya hep de öyle kaldım birtanem.

Son gidişinin ardından günlerce, haftalarca, aylarca bekledim dönmeni. Tam üç yıl geçti o günün üstünden… Hatırlar mısın, bir ömür boyu bekleyeceğim seni demiştim? Ben sözümü tuttum kara gözlüm, hala bekliyorum seni, hiçbir zaman dönmiyeceğini bile bile bekliyorum…