Hayatımın en korkunç gününü yaşamıştım.Belki de bir daha hatırlamak istemediğim bir gündü.Canımı her şeyimi kaybetmiştim.Kollarımda can vermek üzereydi ve ben hiçbir şey yapamıyordum.Çaresizlik içinde bir oraya bir buraya bakınıyor ve bağırıyordum.Sanki sesim kısılıyor da kimse beni duymuyordu.Gözlerimi kapatıyordum açtığımda her şeyin sadece bir rüyadan ibaret olduğunu görmek istiyordum.Ama o gün hiçbir şey istediğim gibi olmuyordu.Her şey gerçekti ve ben o gerçeğin tam ortasında yapayalnızdım.Boğulacakmış gibi oluyordum artık bitsin istiyordum bu işkence bağırmak haykırmak istiyordum etrafıma deli gibi saldırmak.Kollarımda o ve içimdeki yanan o ateşle bir o yana bir bu yana savruluyordum.Ölmemiş olmamalıydın ölmemelisin sen ölemezsin diye haykırıyordum.Kendimi tamamen kaybetmiştim kalbimdeki o derin acıyı asla ama asla unutamıyorum ve halen duyuyorum.O günü hiç yaşamamak isterdim nasıl olurdu da kıyarlardı canıma her şeyime aklım almıyordu bir türlü ne yapacağımı şaşırmış bir vaziyette sadece inliyordum.Etrafımdakileri görmüyordum bile sadece bu acının dineceğini her şeyin biteceğini düşünmek istiyordum.Hiç bir şey duymak istemiyor hiçbir şey söylemiyordum.O günden sonra hayata küsmüştüm sanki.Sadece boş gözlerle odamın duvarlarına bakınıyordum.Olanları kabullenmem epey bir zaman almıştı.Kendimi toparlamam ve kanayan yaramı dindirmem hiç de kolay olmadı.Hayat her şeye rağmen devam ediyordu.,İçimde yanan ateşe rağmen yaşıyordum.ne zamana kadar dayanabilicektim bende bilmiyordum.Yapayalnızdım artık o yoktu bunu düşünmek bile istemiyordum.Düşündüğümde duyduğum o acıyı hayatım boyunca duymamışımdır.Sanki canımdan can koparıyorlar gibi hissediyordum her defasında.Sanki kor bir alevle kalbimi dağlıyorlardı.Hayat bana en kötü oyununu oynamıştı.Zaman ilerledikçe bu acı daha fazla yakıyordu beni dayanılmaz bir hal alıyordu.Tek tercihim vardı artık bu şekilde yaşayamazdım ve son kararı vermiştim artık gitmeliydim ve kurtulmalıydım her şeyden.ve bir anda hiç düşünmeden yaptım gözümü açtığımda kendimi bir hastane odasında buldum.Üzerimde bir ağırlık hissediyordum.Sanki derin bir uykudan uyanmış gibiydim.Bunu da başaramamıştım, kurtulamamıştım bu acıdan ve bunun üzerine eklenen acılarla birlikte yaşamaya devam etmek zorunda kaldım bir süre daha artık yürüyemiyordum ama umrumda bile değildi zaten yaşamıyordum ki bir an önce dindirmek istiyordum bu acıyı ama dinmiyordu.Artık tek tercihim vardı o da çaresizlik içinde ölümü beklemekti.O yanan acı ise büyüyerek devam ediyordu ve hiçbir şekilde dinmiyordu ve dinmiycektide.