İlk gördüğümde O’nu gülmüştüm.Deliydi işte...En az yirmi tane ceketi bağlamış üstüne yaz günü.Saçlar sakallar ve kir içinde.Dedim ya deliydi işte...
Gülerek merdivenleri çıktım.Babamın yanında beş dakika kadar oturdum.Camdan sokağa baktım.Güldüm.Ordaydı.Kaldırıma oturmuş,anlamsız bakıyordu boşluğa.Gelip geçen para atıyordu önüne.O’nun umrunda bile değil.Deli dedim seslice.Babam yanıma geldi,sokağa baktı.Uzun uzun daldı biryerlere.Bana dönüp otur dedi.Otur da dinle.
Ürperdim.Ne zaman uzaklara dalsa babam yada ne zaman o kararlı ses tonuyla bana seslense ürperirdim nedense.
Soluksuz anlattı babam ben dinledim.Gözlerimi kırpmadan.O gün anladım ne acılar taşır yürekte insan.Ne hayal kırıklıkları.Ne bitirilmiş başka eller tarafından hayatlar...
İstanbul’un en bilindik üniversitesinde okurmuş O.Dört haneli rakamları yine dört haneli rakamlarla kafasından çarpabilecek kadar zekiymiş.Yakışıklıymış.Boylu poslu,
en delikanlısından...Sevgilisi varmış.Taparmış.Aynı okuldan.Nereye gitseler beraber,yedikleri içtikleri bir .Bir sevda ki en koyusundan.Bir gün Belgrat Ormanına gitmişler.Baharmış,çiçekler varmış heryerde.Doludizginmiş sevda bu iki gönülde.Aşklarını yaşarken sessiz bir yerde.Gelmiş şehir eşkıyaları bıçaklar ellerinde.Önce O’nu bağlamışlar ağaca.Sonra saldırmışlar kıza acımasızca.O ağaçta bağlı sevgilisi yerde can savaşında..
Seyretmiş o korkunç manzarayı iki gün boyunca...Bulduklarında sadece boşluğa bakar olmuş.Susmuş sonsuza dek konuşmamacasına...
Babam sustu .Ben sustum.Bakamadım o sokağa birdaha.Ve geçemedim o yoldan.Her yüzde,her hayatta bir yaşanmışlık aradım.O’na ,sevdiği kıza ve kaybolmuş hayatlara ağladım.


Gerçek bir yaşanmışlıktan....