içimde bir yara.adı ’git’!suskun,küsmüş ama kan kaybettirmiyor bana.büyük ihtimalle iç kanama.yaram adını hiç sevmiyor.git dedikçe acıyor,içimi yakıyor.yalnızca bir ses su serpiyor içime.ses ılık bir nefes adeta.dindiriyor git ile olan sıcak ama kansız savaşımı.onun adıysa ’gel’!adını söyleyince koşarak geliyor ve içimi açıyor.iyileşiyorum.git giderek gidiyor benden.koparamasam da dökülüyor kabukları(yaramın)gözlerimden parça parça.biraz izi kalıyor işte çok az.aynaya bakınca uzun uzun görüyorum derinlerde sızladığını.içimden gitmeyi geçirdikçe ona bakıyorum.ve hemen vazgeçiyorum!ben gidemem.yalnızca benden giderler...izi silinmeyecek bu yaranın biliyorum.yavaş yavaş yenileniyorum.git giderken ’güle güle’ diyorum eski günlerin hatrına.ama o yine gülmüyor bana.zaten hiç gülmedi.güldürmedi de.ağlıyorum...alışığım ben tuzlu su seline...neden mi!acıyı sevmiş yüreğim ondan herhalde...