Perşembe gecesiydi.çok olmadı daha üç gün öncesi…
Çantamı toplamış,ertesi gün için hazırlıklarımı yapmıştım.haftalardır bugün için çalışıyordum.bu,tüm olanlardan sonra kendimi kanıtlayabileceğim bir fırsattı.içimde ne olduğunu bilmediğim bir umut vardı.çok mu iyiydim?’’tabi ki hayır’’.gülümsedim.uzandım yatağıma.çok geçmeden uyumuşum.
Sabah olmuştu.okula gelirkenki heyecanımı,ümidimi anlatmama kelimeler yetmezdi.evet,hocam sizi utandırmayacaktım.ben ilk ‘’günaydın’’sözünü duymayı beklerken ,duyduğum hocamın evinin şofbenden çıkan bir yangınla kül olmasıydı….
Gece yarısı yaşanmıştı bu olay…Korku vericiydi.neyse ki yüce rabbim onu ve ailesini korumuştu..o anki acı,hüzün….
Yalnız değildi,kalamazdı.yanından hiç ayrılmayan biricik karısıyla gecenin ayazında ,ıssız sokakta kalmıştılar.o olmasa ne yapardı?
Hocam bu çaresizliğinin içinde bile bizi ,öğrencilerini düşünmüştü.
Eşine dedi ki:’’öğrencilerim haftalardır bu sınava hazırlanıyor.şimdiyse ben onların yanında olamayacağım.ne yapacağız?’’
Dayanamadım ,dolan gözlerimden yaşlar akıyordu bu sözlerden sonra meydan okurcasına karanlığa….
Bugün okula geldi.sımsıcak sarıldım ona.kucaklaştık.yüzünden tebessüm eksilmemişti yine.evet,her şeye rağmen gülümseyebiliyordu.onu görebilmek güzeldi.beni üzen hiçbir arkadaşımın ona geçmiş olsun bile dememesiydi,hayır o bizimdi.nasıl böyle bir gün de onun yanında olmamışlardı,onları uyarmama rağmen?canım hocam,üzüntümü daha nasıl anlatabilirim bilmiyorum.herşey sınav mıydı?bu kadar mı koşullanmıştık?hırslanmıştık!ölüm bize böyle yakınken……
‘’en güzel günlerin sizinle olması ,her şeyin düzelmesi dileğiyle…yüreğimdesin!’’