Ahmet.
O garip ve mahsun bir delikanlı. 20’sinde, bir ayakkabı tamircisinin tek oğlu. Ama o, bir toprak işçisi. Eker, diker ve Kızılköy’ün koyunlarını güder. İyi, saf ve çekingendir. Köyünde en çok sevdiği arkadaşı, zengin bir bakkalın oğludur. Onun adı da Ahmet’tir. Fakirliğini, garipliğini saklamaz ondan. Adaşı da onun bu garibanlığını vurmaz yüzüne. Geçinip giderler.
Askerlik günleri gelip çattığında Kıbrıs Sorunları devam etmektedir. Vatan görevi onları beklemektedir. Savaşta çıksa vatanı savunma korkusundan hiç erinmezler. Severek birliklerine ulaşmak arzusuyla vedalaşırlar ailelerinden ve köylerinden. Babası 42 numaralı, bir çift ayakkabı dikmiştir Ahmet’e. Babası öyle gariptir ki; adaşına ikinci bir ayakkabı dikip hediye edemez. Bunun burukluğu vardır iç dünyasında. Ama Ahmet, adaşına bir şey demez. O, aslında bu ayakkabıyı askerlik dönüşü adaşına hediye etmeyi düşünür. Sevinçle, coşkuyla vatanı korumaya giderler.
Altı ay kadar sonra beklenen savaş patlak verir ve ayrı cephe de savaşa katılırlar. Vatan bu. Vatan için her şey mutlaktır. Farklı cephelerde gazi olmak kaderlerine yazılmıştır. Ahmet’lerin elim haberi köye ulaşmıştır ve onların geri dönmesi beklenmektedir. Kısa bir hastane hayatının ardından Kızılköy’e dönerler. Geri döndüklerinde köylüler tarafından birer kahraman olarak karşılanırlar. Onları getiren arabadan el ele tutuşarak inerler. Alkışlanırlar. Artık gazi olmuşlardır. Vatan için biri sol bacağını, diğeri de sağ bacağını kaybetmiştir. Ama bu durum, ikisinin de umurunda değildir. Görevlerini yapmanın mutluluğu içinde köylerine dönmüşlerdir.
Ayakkabı tamircisi baba, yanlarına elinde ki 42 numaralı ayakkabıyla gelir. Bir çift ayakkabıyı, biri sol, biri de sağ ayağına giyer. Artık ikisi de bütünleşmiştir. Böylece kimsenin kalbi kırılmamış, hediye yerini bulmuştur.