Bir yalnızlık akşamı atmıştım kendimi, yollara. Sen biliyordun beni, unutmak için sevmemiştim seni; gidişinle sessiz kalmıştı bu beden... Bu kenti terk edipte gitmek vardı. Ağlasam gözyaşları damlar mıydı? Bilmiyorum. Aşkın, uçurum kenarındaki kardelen gibi imkansızlaştıkça hiç anlamıyorum seni. Bütün güller gülüşlerden çalınmış, şarkılar çocuklar gibi yaramaz kalmış kulaklarımda. Sinmemiş kokun, yokluğunda aydınlanmamış kalbim...

Ve hayat denen bu kumar oyunu çoğu zaman bilinmez bir iz bırakmıştı bizde. Bir fotoğraf karesinde anar olmuştuk ihtirası. Aslında bu kadar tuhaflaştıran,zorlaştıran yine bizdik. Aşk haklıydı! Bize uğramayı reddetmişti. Gücü vardı haksızlığa karşı. Kalp üzre kurulmuş sonu mutlulukla bitmeliydi; aşktı...

Bir kartpostal yazısında okumuştum “ aşk, günün 24 saatinde yaşanır...” yazıyordu. Etkilenmiştim. Yanımda sen vardın. Elinde aynı kartpostal, anı yaşıyorduk. Aşktın, seni yaşıyordum. Yemyeşil gözlerinde ilkbaharın kokusu saklanıyordu. Mutluluk saçıyordun; yüreğinden gelen aşk elinde canlanıvermişti. Sevilmeye layık bir bedende saklı kalmış kalbin vardı. Her şeye uzak kalmıştım, güneş batmak üzereydi. Korkuyordum. Karanlık yine bir oyun oynar mıydı? Neden hayallerim rüyalaşmıştı. Koşmak istiyordum. Kozadan yeni çıkmış kelebek gibi rengarenk fark edilmek istiyordum. O gün seninle tanışmıştım. Beni sen yapan neydi? Aşk mıydı? Evet aşktı!. “aşk, kalabalık içinde yalnız kalmak gibiydi.” Herkesten uzak düşünmekti sevgiliyi. Bitmeyen sevgi sözcüklerim vardı. Sana söylemeliydim: “Seni seviyorum; özlüyorum...” demeliydim. Anlatamıyorum içimdeki heyecanı. Sanki iki kişi yaşıyorduk bu dünyada. O kadar benimdin ki , kimse olamıyor(d)um. Baktığım her yer seninle örtülüyken sen nasıl benim her şeyim olamazdın ki. Sen her şey(de)sin. Evet! Sen benim her şeyim(de)sin...