Bahar;tüm cazibesiyle sarmaladı dört bir yanı yağmurlar yeni umutlara yelken açıyor sanki!Kır çiçeklerinin sert topraklara aldırmaksızın yeşermesiyle apayrı bir güzellik olup görünmeye çalışıyor gözüne insanın...
bugün pencereden dışarıya baktığımda yağmurun ne kadar merhametli yağdığını fark ettim.Bizlere çok şey anlatıyordu ama hayatın kargaşası içinde kulaklarımızın sağırlaşmasından duyamıyorduk yada duymak istemiyorduk açık olmak gerekirse hayal kırıklığıyla geçirdiğimiz yaşantımızdan ötürü tekrar düşmekten korkuyorduk sanırım...
Dost kılıklı ihanetlerin,satılanların,duyguları acımadan vicdansızca öldüren katillerin gölgesinde yetiştik zamanın o ağır ve kasvetli yolculuğunda;umut bizler için dağın arkasıydı çoğu zaman karınca misali küçücük bedenimizi çıkarmaya çalışıyorduk dağın doruğuna.Dört mevsim yaşayamadı cehennem yeri yüreğimiz hep sorumluluk yüklendi zayıf omuzlarımıza;ehliyetsiz geçirilmiştik hayatın acımasızlığını taşıyan kamyonun direksiyonuna kazalar mı?onlar bize tecrübe kazandıracaktı akıllarca oysaki her çarpıştığımız direğin ruhumuzda onarılmaz yaralar açtığını kimse bilemedi kuşkusuz...
hayat bize mutlu olma şansını vermedi,sorular gölgemiz ,ünlemler davetsiz misafirimiz olmuşlardı ne yaptıysakta atamıyorduk noktalı virgülleri noktalamaya her çalıştığımızda ise parantezler önümüze dikiliyordu.İşte bu yüzden sadece bu korkulardan dolayı baharın gelişini sıcak tebessümlerle karşılayamadık yaşamımız boyunca...