Bir gün bolu’dan İstanbul’a gelmiştim.O zamanlar ne bıleyim öğrenci iken derslerine düşkün biriydim.Bir yere gitmiştim,telefonuma birden mesaj geldi.Mesajı atan kişi komşunun kızı idi.Mesajı yazmış ama, sonuna bumesajı annen yazıyor ben değil diye not yazmış.Neyse aradan bir kaç gün geçmişti ben boluya okula gittim.Onun numarası bende kayıtlı idi ve o ne zamandan beri içimdeydi ama ona ulasmak ımkansız ve onun kalbine girmek bir o kadar da zordu biliyordum.Ama bilmiyorum doğrumudur,o beni görünce konuşmaz ya da kaçardı.Hayatımız hep oyle geçiyordu.Ben bir gün cesaret edip, ona mesaj attım.’Benimle arkadaş olurmusun’ diye.’Oda yok olmaz ’dedi.Bende ’ne olur sadece arkadaş daha ilerisi olmayacak valla söz veriyorum’ dedim.ama sozümü ıleride tutamayacğımı biliyordum.Ve arada sıra mesajlasıyorduk, o biraz belli ediyordu ama çaktırmıyodu bana. Ben zaten açıktım.Ama o da bir yerde haklıydı.Ailesi baskı altına alıyordu ve evden dışarı çıkmıyordu.Neyse ilerleyince aşama aşama bana güveni artmış benimde ona tabi.Ve ben ona çıkmak demeyimde. Beraberiz bu hayat yolunda onunla beraber yürüyeceğiz inşallah. Ama inanın nasıl boyle oldu nasıl bugune geldik şaşkınız doğrusu. Çünkü biz bir imkansızı başardık. Ve o da şuan oyle düşünüyor.Hiç zannetmezdim ama aşk boyle birşey işte. Nerede ne zaman gelir hiç belli olmuyor.Ve ben onu çooook seviyorum....