Koridor bir baştan bir başa 65 yıllık ömrün kare kare dizisi gibi.Yılların eskittiği beden bir hastalığın cengine mağlup,umursamaz ve teskin.Kaderi mutlak tecelli edecek,boyunlar bükük.
Geride kalan yarım kalmış işler,sonraya tahvil edilmiş hesaplar.Umutla bekleyen şifa dileyen çocuklar torunlar.
Zor yokluk ve sabırla geçen bir ömür.Bir çınar yıkılmayan yılmayan heybetli bir çınar.
Onunla en son görüşmemiz vedalaşamamız oldu.Bir bakışın ne kadar çok söz söyleyebildiğini ilk onda gördüm.Dilin belki ikrar etmekten imtina edeceği,kelimeleri boğup kör kuyulara atacağı teslimiyeti ve acziyyeti gördüm.
Dedem Osmanlıydı asil zarif cömert mert.Mektep okumuşluğu yoktu ama hikmetliydi.Ömrünün zor dönemi yoktu çünkü onun için zor denilebilecek hiç bir şey yoktu.SABIR ACIDIR LAKİN MEYVASI TATLIDIR.Acı olan kısmını O aldı bizlere tatlı meyvalar yedirdi.Dedem büyük adamdı.
Dedem varken ben çocuktum.Toprağa verdiğimiz gün ben büyüdüm,istemeden büyüdüm.
Aynı devinimin bizler için olduğu düşüncesini kabullendim.Zamanı bilemem ama takdir;hayatın,gerekçelerin,umutların ve istemlerin ötesinde beklemediğimiz,ansızın denilebilecek yakınlık veya uzaklıkta olabilir.Yaşamın kendisi kadar olan gerçeği bir gün nihayete ereceğidir.