Lancelot şövalyeleri kırda toplanmıştı o gün. Yine kozlarını paylaşacaklardı. Hiçbir zaman bitmeyecek olsa da kavgaları, hayatlarının bir gün biteceğini biliyorlardı. Onlar için önemli olan bunun en şerefli şekilde olmasıydı.
Kocaman atıyla tunç şövalye geldi önce. Atı gibi kendi de yaşlanmıştı. Hala ağır tunç zırhını taşıyabiliyor olsa da eskisi kadar hızlı değildi. Yine de gururla göğsünü gere gere girdi er meydanına. Hemen arkasından da gri şövalye. Hafif zırhıyla ondan çok daha hızlıydı gri şövalye. Ama yediği darbelerin etkisiyle zırhı yer yer yamulmuştu.
Bronz Şövalye meydanda dolaşıp duruyordu. Haykırdı birden gür sesiyle:
- Selamlar size Ey şerefli Şövalyeler.
Birer ikişer cevap geldi şövalyelerden. Hepsi saygıyla selamını aldılar. Bronz şövalye devam etti:
- Bakarım, ama göremem. Can düşmanım Kırmızı Şövalye nerdedir? Nicedir rastlamadım da kendisine.
- Kırmızı Şövalye, evlendi şövalyem. Lakin ben de evliyim, ama o farklıdır.
- Nasıl farklıdır?
- Evinden çıkmaz oldu, nicedir dövüşlere katılmaz oldu. Kalbi eşinin kuklası, vücudu hizmetkarı oldu.
Başını öne eğdi Bronz Şövalye. Sevinmesi gerekirken utandı onun adına. Düşmanı da olsa bir şövalyeydi. Şerefiyle ölmek başka birşeydi, ama bu! Bu kabul edilemezdi. Bir şövalye, bir kadına yenilemezdi.

O gün dövüşmedi şövalyeler, usulca dağıldılar. Sanki yasını tuttular kayıp verdikleri arkadaşının. Çünkü bu arkadaşları bir şövalyeye ait olan en değerli şeyini yitirmişti: şerefini. Ölebilirdi bir şövalye, sonsuza kadar yok olabilirdi. Ama şerefi asla ölmezdi, dilden dile dolaşırdı. Oysa bu şövalye kendi ölmeden şerefini gömmüştü.

Şövalyelerden beri unutulan birşey var, şeref ve saygı olmadan aşk olmaz. Aşık olsa da insan kendini kaybetmemeli, aksine kendini muhafaza etmeli ve geliştirmeli. Çok güzel bir şey olsa da aşık olunca insan, kişiliğini karakterini sorgulamalı. Aşkta gurur olmaz sözü en büyük yanlıştır. Aşkta kibir olmaz, bencillik olmaz. Ama gurur her zaman var olmalıdır.