Sayfalarca sürüyor ömrün kalem darbeleri. Sahi; sana hiç anlatmışmıydım neden yemekleri çöpe dökmediğimi? Çöpe dökülecek hale getirmediğimi?

Gençliğin deli çağlarındaydım. Ergenlik çağıydı bu bir tür zaman belirleyicilerine göre. Bir çok şeyi beğenmiyordum. Önüme konulanı yemiyor, alınanı giymiyor, yaşantımı beğenmiyordum...
Sıradan zigzaglardan oluşuyordu şehir. Birde irili ufaklı çukurlu caddelerden. Ben isyanlardeyken hiç bilmediğim simalarla kesişti hiç olmadık anda kederlerim. Bir tek benim acım vardır diye düşünürken, şehrin dört bir ucunda bekliyordu işsiz mağdurlar. İki nokta birer virgüldüler hayata. Ne tek başlarına bir anlam ifade ediyorlardı sonlanan cümlelerde ne de yanyana dizilebiliyor...
Zengin özgürlüğü kuşanmışken belgesel toplum ben simyaya yüklediğim özgürlüğün peşinden koştum. Ve bunca hikayeye, yol sonlarında karşıma çıkan ’çıkmaz sokak’ tabelalarıyla kavuştum... Yırtık pabuçların altında ezilen hayatlar vardı... Sonra her bir çocuğun altında yamalı pantalonlar... Çürümüş iplik parçacıklarıyla teğel yapılan. Dumanı tütmeyen bacaların kurum yapmış bölgelerinde gecenin bir yarısı kurulan sıcacık hayaller vardı. İç içe geçmiş caddelerinde şehrin, sıvaları dökülmüş gölgelerinde her akşam bir başka hayal oynatılır, onunla gülünür onunla ağlanırdı. Bana bunları bir çocuğun gözyaşları anlattı.
Gençlik isyanı... Ana babaya itaatsizlik, saygısızlık, verilen nimetlere nankörlük... Zengin olma hayali bile bir lükstü bu yalınayaklı şehrin sokaklarında. Akşamın bir vakti açlıktan bekleşiveren çocukların payına şanslılar ise pazar artıkları, değillerse taşın suyu düşüyordu. Ve evin çok haneli nüfusu yemek seçmeden yokluğa üşüşüyordu...
Yazdığım bir öykü sayılamaz ve olamayacakta... Bu yazı neden yemek seçmemeliyiz ve neden isyan etmemeliyiz sorusuna uygun bir cevaptı... Anlayana...