Kalemkaş Köyü’ne öğretmen olarak atanmıştım.Sabahleyin heyecanla kalktım kahvaltı yaptıktan sonra evden çıkıp otobüs durağına yürüdüm,otobüse binip okulun yolunu tuttum.Yarım saatlik bir yolculuktan sonra köye varmıştık.Otobüsten inip okula doğru yürümeye başladım.Okula doğru yürürken yolda diğer öğretmen arkadaşlarla karşılaştım.Sohbet ederek yürüyorduk.O arada yanımıza 19-20 yaşlarında bir delikanlı yaklaştı,elini omzuma attı öylece yürümeye başladık.Bunu gören arkadaşlar kendi aralarında gülüşmeye başlamışlardı. Meraklandığımı gören öğretmen arkadaşlardan Yavuz Hoca:
----Hocam bu Celal iyi bir çocuktur,biraz harçlık istiyor dedi.Ben delikanlının adının Celal olduğunu öğrenmiştim.Elimi cebime attım,Celal e harçlığını verdim.Sevinerek gitti.Daha sonra arkadaşlar durumunu anlattılar.Köyün delisiymiş. Çok zararsız biri olduğunu geçen zaman içinde anladım.Arada sırada okula uğrar harçlığını alırdı.Bir gün okul bahçesinde dolaşırken Celal çok heyecanlı bir şekilde koşarak yanımıza geldi.
-Hocam!Hocam!Hocam!Ambulans geldi,ambulans geldi.diye bağırmaya başladı.Doğrusu biz de meraklanmaya başladık.Sorduk soruşturduk ne oluyor diye.Meğer köyde hasta varmış da ambulans onu almaya gelmiş.O günden sonra Celal”Ambulans Geldi”cümlesini sürekli tekrar etmeye başladı.Ne zaman karşılaşsak ambulans geldi hocam,ambulans geldi cümlesini heyecanla bağırarak söylerdi.
Bir gün ilçede gezerken köyün minibüs durağının etrafında olağanüstü bir hareketlilik olduğunu gördüm.Hemen hızlı adımlarla yürüyerek oraya gittim.Kalabalığı yararak olay yerine vardığımda ne göreyim,Celal kan revan içinde vücudu parçalanmış bir halde yerde cansız yatıyordu.Devlet Hastanesinin Ambulansı Celal’e çarpmış zavallı olay yerinde hayatını kaybetmişti.
Belki de acı sonunu yıllar önce görmüştü.Kim bilir?

….ilker Murat çinitaş.unutamadıklarım/anılarım.gölbaşı/adıyaman