Bir masal kahramanının usulca elimden kayıp gitmesini nasıl da farkedemedim bunca zamandır.Ancak varlığıyla kendimi bir bütün hissedebildiğim şu koca dünyada sırtımı yaslayabildiğim yegane gücümü tutamıyordum artık..Bu durum haberim olmadan adıma verilmiş bir yıkım emriydi..Bir ayrılık töreninde başım dik durmak isterken gözlerimden akan yaşlar aslında ne kadar çaresiz olduğumun kanıtıydı.
Evet yıllardır devam eden aşkımız can çekişiyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum.Olan bitene sessiz kalmaya mecbur hissediyordum kendimi.Kafasından geçenleri ne kadar çok bilmek istesemde soramıyordum korkumdan.Çünkü biliyordum vereceği cevabı yorgun olacaktı fazla çalışmaktan.Gidiyordu işte yavaş yavaş belliydi her halinden.Kafasında bir sürü hazırladığı planın en acısız olanını seçmekte zorlanıyordu sadece
Kırmadan..Kırılmadan..Gitmenin yolunu arıyordu..