Günün birinde bir çiçekle su karşılaşır ve arkadaş olurlar.
İlk önceleri güzel bir arkadaşlık olarak devam eder birliktelikleri, tabii zaman lazımdır birbirlerini tanımak için.
Gel zaman git zaman çiçek o kadar mutlu olurki, mutluluktan içi içine sığmaz artık ve anlar ki, suya aşık olmuştur.
İlk kez aşık olan çiçek, etrafa kokular saçar, SIRF SENİN HATIRIN İÇİN EY SU diye.
Öyle zaman gelir ki, suda artık içinde çiçeğe karşı bir şeyler hissetmeye başlamıştır. Zannederki çiçeğe aşıktır ama suda ilk defa aşık oluyordur.
Günler ve aylar birbirini kovalar ve çiçek acaba SU BENİ SEVİYORMU DİYE düşünmeye başlar.
Çünkü su pek ilgilenmez çiçekle… halbuki çiçek alışkın değildir böyle bir sevgiye ve dayanamaz.
Çiçek suya SENİ SEVİYORUM der. Su BENDE SENİ SEVİYORUM der. Aradan zaman geçer ve çiçek yine seni seviyorum der. Su yine bende der. Çiçek sabırlıdır. Bekler, bekler, bekler…
Artık öyle bir duruma gelir ki, çiçek koku saçamaz etrafa ve son kez suya SENİ SEVİYORUM der.
Su da ona söyledim ya BENDE SENİ SEVİYORUM der ve gün gelir çiçek yataklara düşer. Hastalanmıştır çiçek artık. Rengi solmuş, çehresi sararmıştır çiçeğin. Yataklardadır artık çiçek. Suda başında bekler çiçeğin, yardımcı olmak için sevdiğine…
Bellidir ki artık çiçek ölecektir ve son kez başını döndürerek çiçek, suya der ki “SENİ BEN GERÇEKTEN SEVİYORUM” çok hüzünlenir su bu durum karşısında ve son çare olarak bir doktor çağırır nedir sorun diye… Doktor gelir ve muayene eder çiçeği. Sonra şöyle der doktor: Hastanın durumu ümitsiz artık elimizden bir şey gelmez.
Su, merak eder, sevgilisinin ölümüne sebep olan hastalık nedir diye sorar doktora. Doktor, şöyle bir bakar suya ve der ki: Çiçeğin bir hastalığı yok dostum… Bu çiçek sadece SUSUZ kalmış, ÖLÜMÜ onun için der.
Ve anlamıştır artık su, sevgilisine sadece SENİ SEVİYORUM demek yetmemektedir