Ben 14. Subat 1976 da almanyada dogdum. Düsünüyorumda, keske dogmaz olaydim.
Yasadiklarimi saysam inanmazsiniz bana, ama hepsi gercek.
Cocoklugumda almanlar tarafindan cok dövüldüm,hala yüzümde izleri vardir.
Yabanci düsmanlari iste, ne yaparsin.
Iki dayimdan haric almanyada hic bir akrabagimiz yoktu, o iki dayimi da öz abilerim gibi seviyorum diyebilirm. Gün geldi en büyük dayim sehirde bir ev tuttu, altinda da bir dükkan vardi. O dükkani birlikte calistirdilar. Ve ben cok mutlu oldum o zamanlar. Dayak siddet diye birsey kalmamisti artik, tam tersi oldu arkadas buldum ve cok sevildim.
Dayilarim benim icin herseydi, onlar canimdan cok sevdigim abilerim, beni kurtarmistilar.
Ikiside sipora giderlerdi, biri karate yapar ögretirdi, digeri de box yapardi benim ile.
Baya kendimi toparlamistim, artik kimseler kolay kolay bana yaklasmazdi, acimadan döverdim kirardim kemikleri. Cok sikayetler gelir ve annem bana cok kizardi.
Bildim bileli annem ile zaten hic anlasmadim, hep dayak yedim, agir azarlar isittim.
Neden bana böyle davranip beni döverken, sirtimi bile isirirken, kücük kardesimi bukadar severdi, inanin cok gec anladim. Aradan yillar gecti ve annemle benim aram hic düzelmedi, arkadaslari, komsulari bos verin, abilerim bile anlayamadi.
Gün geldi yas 17, ben agir bir hastaliga yakalandim, canim abim yani kücük dayim beni yanina aldi, bakti baska care yok. Yaklasik 18 ay sürdü tedavi, ve ben kanser denen bu nalet hastaliktan kurtulmustum. Ama inanin ölmegi tercih ettim.
20 yasima basdigim zaman dayanamayip evden ayrildim, kendi hayatimi kendi ellerim ile sürdürmeye basladim ve cok basarili oldugumu sanarken, neler geldi basima neler.
Canimdan cok sevdigim dostlarim tarafindan, inanilmayacak bir kazik yedim.
Kullandigim kelime icin özür dilerim, ama aklima baskasi gelmiyor.
Kadin benden yasca büyüktü, onu bir abla bildim ve güvendim, ama gel ki beni hep aldatmis ve kullanmis. Sevdigim biri vardi, onu aldi elimden, biriktirdigim birkac kurus parami da calmisti. Ve ben ikisine de öyle bir tekme atmistim ki, ikiside sasip kalmistilar.
Ailem ile aras sira görüsüyordum, anlattigimda basima gelenleri , annem bana güldü ve ben san demedim mi diye cagri da buludundu. Herneyse, ben o ara ickiye verdim kendimi, isimden de oldum, askimdanda. Kardesim yanimda olsada, ben hep abimi özledim.
Yanina gittim ve derdimi anlattim. Olanlari duydugunda, yola cikip onlari dövmek istedi ama deymezdi bunu anladi. Gün geldi cok sevdigim bir ablama gittim, birlikte calismistik.
Gecegi onda gecirdim. Tarihi hic unutmam, 31 mayis 1999 !
Abimin yarin dogum günü var dedim ve saat 0.00 bekledim, araya bilegim cebinden diye.
Saat geldi ve ben aradim, sarki bile söylemek istedim,ama o cikmadi. Saatlerce denedim ama olmadi, merak etmeye basladim kalkip kizarkadasini aradim.
O da uyumamis onu bekliyordu. Abim evlenip bosanmisti ve alman kadindan bir kizi vardi, ama biz onu hic görmüyürduk. O kadini yani eski yengemi arayamazdim, numarasi yoktu.
Saatler gecti ve ben bekledim durdum. Sigara üstüne sigara ictim, Yaninda kaldigim ablami bile uyku tutmadi o gece. Icimde bir his vardi ama iyi degil, hayirlisi dedim gectim.
Koltukta uyuya kalmisim öylen birde telefonum calana kadar. Binbir heyecanla ciktim, dayimdi di telefonda, ve agliyordu. Ne oldu dedim, söyle diye haykirdim, cevap veremedi.
Tek dedigi cabuk anneni al ve gel oldu. Atladim arabaya, annemin calistigi fabrikaya gidip annemi aldim ve yola koyuldum. Dayimin yanina geldigimizde herkez agliyordu.
Iste o an, abimi kaybettigimi anladim ve yikildim. Dayimin hanimi o nu nekar cok sevdigimi bilirdi, kosarak geldi yanima ve agbini kaybettik dedi.
Dogum gününde ölmüstüm abim, ve diger acilardan bir eser kalmamisti bende.
Iste o an bende ölmüstüm, o aci tam yedi yil sürdü. Almanyadan dogru memlekete uctuk, hazirliklar yapildi, cenaze bir an önce topraga verile bilsin diye.
Abim o gece isten cikip motoru ile kaza yapip hastanede can vermisti.
Ardinda gözü yasli ailesi kalmisti. Keske o hic ölmeseydi, sirlarimiz alipta topraga gömülmeseydi diye hep agladim, dua ettim. Ama icten ice yikildim.
Bunlar yetmezmis gibi birde türkiyede, cenaze topraga verildikten sonra, ninemin teyzesinden, annemin benim gercek annem olmadigini ögrendim. Iste o haber bana abimin ölümü kadar koymadi. Neden annemle anlasamadigimi anladim, beni neden sevmedi veya sevemedigi iste o n anlasildi. Aradan yedi yil gecti, ben anneme olan kontagimi tamamen kestim, ama abimi hic unutmadim. Cok agladim,sizladim,geceleri kabuslar görüp de uyandim. Ama simdi cok uzaklarda kendimi toparlamaya bakiyorum.
Yanliz olmak hic ama hic kolay degil. Sevdiklerim var, dostlarim var cok sükür.
Ama bir anne yok ve jic olmayacak. Gercek annem nerde hic ögrenmedim ve ögrenmekte istemedim. Baban isvicrede bir bayanla beraber oluyor, kadin hamile kaldiktan sonra anliyor ki, bir türk ile yasayamayacagini. Beni dogurduktan sonra babama birakip cekip gidiyor. Iste bu benim yasamim, yasadiklarimin öyküsü.
Yasam aci dolu olsada hic bir zaman ümidiniz yitirmeyin, gün dogmadan neler dogar güzel dostlarim. Bakin, ben yanliz olmasamda, kendimi zaman zaman yanliz hissetsemde,
yasamaktan yilmiyorum. Hatta savas mücadelesi bile veriyorum. Bir gün bende bir anne olacagim, iste o zaman yavruma ebedien sarilacagim.
Benim yasayamadiklarimi ona yasatacagim. Sizlerde asla pes etmeyin, daha yasanacak ne güzellikler var bu dünyada.