Elindeki bastonu hışımla kaldırıp attı.Öfkesine bir kez daha hakim olamamıştı.
Günlerden cumartesi ve bugün mahallenin pazarıydı,daralması da öfkesi de bundandı.

Kaynar sularını boşalttığında pazar yerine varmıştı.Kendisini mayın tarlasında her an bir tehlike kollayan askerlere benzetti, ona göre askerlik ; güle oynaya çiçek toplayarak geçilen mis kokulu tarlalardan panik halde geçmekti.İhtiyarlık ise ;güle oynaya top oynadığı yerlerden baston elinde gezinmekti.
Hangi tezgaha göz atsa ;almasa da canı yanacaktı.Bu duyguları her hafta yaşardı yaşamasına da aşamazdı, biliyordu ki asıl baston kafasına lazımdı…


-Var mı ? buz gibi soğuk su içen,
Buz kelimesi bile yanan içini serinletmeye yetmişti.
Bir bardak su istedi .

Sümük akması gereken çocuğun burnundan ,köfte kokularının girdiğini farketti ,hiçbir şey söylemeden çocuğa 3 ytl verdi.

Oysa çocuk bastonu kapıp aniden gözden kayboldu...

İhtiyar ;
- Vay hergele..
Pazara kadar düşmüş insan satışları.
İşte bir mayın patlamıştı,ne kadar da haklı çıkmıştı,oysa kimseye basmadan parka ulaşmalıydı, Geç olmadan !ya parkı ya da park yolunu başka hatta kaydırmalıydı....
Ayakları gibi ihtiyar gözleri de yorulmuştu , bulanıktı,olduğu yerde çöktü kaldı.


Keskin bir kokuyla kendine geldiğinde, bastonunu gördü.
Ve karşısında gülümseyen bir çocuk...

Elindeki yarım ekmek köfteyi ikiye böldü ihtiyara uzattı.

Ekmek bölünmüş,yürek bölünmüş ama koku bölünmemişti...

Peki
-Neden ?

Diyebildi kısık sesiyle...

Bastonu aldım ki sen buradan ayrılma diye ”dur bekle sana da köfte getirecem” desem beklemezdin beni.”hayır bu para çok alamam” desem kalbinizi kıracaktım,koku sadece beni değil sizi de içine almıştı,uzun zamandan beri buradayım ve kimse bana sizin gibi yaklaşmamıştı.

Çocuk gördüğü ,adam gibi adam çıkmıştı.

Hem de ekmeğini taştan değil sudan çıkaranlardan !

İhtiyar yanılmıştı;

Öğreneceği daha çok şey vardı...





Ahmet Ertan GÜRBÜZ 02.03.07