aslında deliler özgürdür:
ben sözcüklerle değil yaşanarak anlaşılırım...sözcüklerimse devamlılığı getirecek bir hikayenin başlangıcıdır...beni durdurma!
sonunu gördüğün ve başladığın her hikaye seni ortalarından başına doğru hızla kendine hapsedebilir unutma! bu bir amerikan filmi olmaktan çıksın ve hikayenin başından ortalarına ve sonuna doğru nasıl olacağını kestireme! Şaşırtacak çok şeyi olan hikayeleri sonunu görüyorum diye reddedemezsin! ben kendi kabuğuma çekiliyorum çünkü sözcüklerimdende korkuyorum kendimden de!çünkü varolduğumu biliyorum. Yazılmış hikayelerin üzerine kurgu yapılan bir kadın olmadım şimdiye dek! olacaksam kaçarım ama olmayacağını hissettiğim anda da üzerine giderim çünkü her kalem yazılmak üzerine kurulan bir hikaye olmaz bana dair...bazen de çizmen ve görmen gerek renkleri...bunu keşfe çıkartabiliyorsa karşındaki insan seni o zaman kaçmak büyük aptallık...ve kalemse her bittiğinde yeni bir hikayeyi getirir ama istenmiyorsa ve yorgunluktan bitap ise kurtarılacak birşey kalmamış deyip gemiyi terketmek mi gerek bilemem...ben yaşadığım kadarını görürüm ve görmek için de gözlerimi açarım...bakmak değil görmek içindir çabam ve korkutan bensem kendimi korkmamak adına insan olmaya, aşka, yerle gök arasındaki herşeye ulaşmaya gayret ederim...basit yaşamak ama basit hissetmemek düşünmemek gerek! oyunlardan kaçıp, sahtelikten uzaklaşmamdaki tek sebep bu!