-
Ne zamandır son, kim bile...

-



Duvarlara resimler yaparmış mahkumlar,
Ağaçlara isimler kazırmış aşıklar,
Kumsallarda iz bırakırmış sevenler,
Ben hiç mi iz bırakmamışım yüreğinde?





Bu sabah karar verdim onu arayacaktım. Yıllardır onu ne büyük bir sevgi ile sevdiğimi ama gururumu bırakıp da arayamadığımı söyleyecektim. Güzelim gözlerini hatırlıyorum da nasıl özlemli ayrılmıştık.
Erkenden uyandım bu gün, traşımı oldum. Sigaramın dumanı hayallerime karışırken gazetemi aldım, tam okuyacakken Cem aradı, ’Aşağıdayım abi, hadi in.’ dedi. Kaç gündür birlikte gidiyorduk işe. Sanki yıllardır tanışıyormuş gibi nelerimizi paylaşmamıştık. Hemen indim, yeni aldığı arabası ile beni işe bırakmak hoşuna gidiyordu. 26 yıllık memuriyetten sonra yeniden çalışmaya başlamak, zaman zaman zor geliyordu ama hayat omuzlarımızı sevmişti bir kere...inmiyordu. Sürekli konuşuyordu Cem, anlattıkları beni yormuyordu. Gençliğimin kopmuş damarlarından biri olmuştu sanki. Yarım kalan sevdamın diliydi sanki. O anlattıkça ben dalıp gidiyordum. Sonuçta bu sabah arabada gazetemi de okutturmadı. ’Abi daldın, hayrola? ’ derken gerçekten benim için endişeliydi. Nasıl denir ki senin sevda coşkun, benim sönmüş derdimi depreştirdi diye. Dün sordum eski dostlara, evlenip ayrılmış dediler. Ayrılığa sevinilir mi, sevindim işte. Belki kaybolan yıllara inat birlikte paylaşılacak bir zaman dilimi yakalayabiliriz,diye düşündüm...
Cem beni bıraktı, büfeden sigaramı aldım. Karşı yolda bir kadın,çocuğuna kızıyor; bir adam yolda oturmuş dileniyor; çiçekçi,çiçeklerini düzenliyor. Arabalar geçiyor hızlı hızlı, her birinde bir şarkı. Bir an ’Ben seni unutmak için sevmedim.’ diyen şarkıyı Tarkan’ın ezgisi kesiyor. Karşı yolda bir çocuk, kaçan topun peşinden bana doğru koşuyor. Allahım, araba geliyor. ’Dur! ! ! ! ’ Kim durdu, ne oldu...yerde yatan kim? Bu kanlar kimden akıyor? Çocuk sapasağlam, çok şükür ama neden herkes başıma toplanmış. Durun, o gazete bugünün! ...Daha okumadım, okuyamadım. Üşümedim ki ben, neden örtüyorlar üstümü? Neden?