5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
884
Okunma
gözlerinin altında mor halkalarla güneşin doğmasını bekliyordu.uyku yoktu bu gece herkes uyumalıydı o yitirmiş olduklarını bulmalıydı nasıl başarcağını bilmeden.yitenler…aslında düşünüyordu hiç kazanmamıştı.elinde olanları da korumayı bilememişti.bir boşluk vardı sadece gece gibi karanlık.’karanlığı sen yarattın’sen istedin yalnız kalmayı diyordu içindeki…nasıl biriydi acaba,herkesle konuşan telkinler veren ses?herkesin ikinci bir sesi vardı onunki nasıldı kendine benziyor muydu?o hep özgür yanı oldu kişiliğinin.ne istiyorsan yap kime ne senden diyordu.bu nereye kadar böyle devam edebilirdi bilmiyodu.ama değişmezdi artık,böyle kalması da bir yandan mutlu ediyordu onu.yaşamak bu değil miydi?özgür olabilmek…
Cevap Yaz