Dün gece yaşadığım bir gerçek hikaye...
Paylaşmak istedim!!!

...........

Yan evimde bir teyze, kızı ve oğlu yaşıyordu! Şeker hastası ve yatağa mahkum bir kadın, abisinin birini intihar sonucu kaybeden ve diğerinin de tüm sorunlu yaşamını üstlenen artık akıl sağlığını yitirmek üzere olan bir kız ve uyuşturucu-içki yüzünden hayatını gitgide uçuruma sürükleyen genç bir adam...

Biz onlarla iyi anlaşıyorduk. Herkes anlayışlı davranıyordu, duvarlarımız bitişik olduğu için ne olsa şahittik! Gecenin 4’ünde kavga çıksa, kız kendini yola atıp çığlık çığlığa bağarsa bile herkes bir şekilde koşuyordu yardıma! Ki ben şehirde yaşamanın tüm duygusuzluklarına alışmış biri olmama rağmen kendimi hep yanlarında buluyordum. Bazen de dinlemiyordum olanları! Ne de olsa polisler gelir, çocuğu alırlar ve olay biter diyordum! Malesef!!!
Ama dün gece yine otururken kızın çığlına fırladım yerimden...
YARDIM EDİN, ÖLDÜ!!! diye... İlk defa bu cümleyi duydum ondan! Annesi dedim! EYVAH ANNESİ! Bu kız şimdi ne yapacak bu adamla! İlk bunu düşünmüştüm. İnsan ne kadar otomatikleşiyor zamanla! Hemen zaten hep suçlu olanı yine suçluyor! Bir koştum ki çocuk yerde yatıyor. Kız sokakta nereye koşacağını bilmiyor. Ben hayatımda ilk defa böyle birşeye şahit oldum.
"Kaskatı, buz gibi, boynu mosmor" dedi! "Abim" diye ağlıyor!
Annesinin içeriden "yaktın beni oğlum" diye seslerini duyuyorum! Tüm sokak bir anda kapının önündeydik! Polisler, ekipler, insanlar... Ambulansı aradık ex vakalar için gönderemiyoruz dediler! Olan olmuştu. Aslında belki de haklılar! Öleli 6,7 saat olmuş! Kız ilk defa bu kadar uzun zaman kontrol etmemiş abisini napıyor diye. Uyuşturucu ve içki bağımlısı olan bir adam... Kendini asmış! Kemerle, epey de uğraşmış, kararlıymış yani. Alet çantası yanındaymış. Herkes şoktaydı. Dha önce de defalarca evlerine gelip gittikleri için polisler olayın cinayet kısmını da araştırıyor. Belgesellerde gördüğüm o beyaz elbiseli, eldivenli adamları ilk defa dibimde gördüm. Lazerle araştırma yaptılar, fotoğraflar çekilde, sorgulamalar yapıldı! Yanan yandı ama! Neye yarar ki! En kötüsü herkesin ortak bir sözü vardı "su testisi su yolunda kırılır!" İlk abisi de bu şekilde ölmüştü! Aynı evde! Babaları da içki yüzünden! Geride kalan 2 tane hasta kadın! Hayatları yitirilmiş. Giden gidiyor da işte, kalan neye kalıyor onu hala anlayamadım! Buz gibiyim, hiç uyumadım, duvarımda hala ağlama seslerini duyuyorum! Belki de özel yaşamlarına en çok ben şahit oldum, dibimde yaşananlara zaman zaman sustum. Ne kadar önemli aslında beraber yaşamak! Ne kadar önemli hayatta güçlü olabilmek! İradeli olabilmek! Yoldan sapmamak! Uyuşturucu! Nefret ediyorum bu kelimeden! Durduramamaktan, hergün yeni bir haber duymaktan!
İnsan, hayatını başkalarının hayatını askıya alabileceğini düşünmeden yaşıyor! Bu bencillik bağımlılığını bir an önce bırakmamız gerekmiyor mu?
Şimdi bu kadınlara mı üzülmeli bu adamı bu noktaya getiren sebeplere mi? Hepsine mi?
Bilemiyorum...

Paylaşmak istedim... Sıradan bir ölüm olmadığı için! Uyuşturucu ve alkol barındırdığı için!
Uyuşturulmaya devam ettiğimiz ve başımıza hiç gelmez sandığımız için!!!

Okuyup içini kararttıklarımdan özür dilerim!

Çisel Onat