Ruhum, bedenimin küpeştesine yaslanmış dışarıda boylu boyunca uzanan yaşamı seyretmekte. Güzel, çirkin pek çok yaşanmışlık mevcut; maviye çalan, göz kamaştıran… Der demez suskuya sığınacak nemli gözlerim var şimdi… Susarak anlatmaya çalışacağım mucizemi…

Ruhu, gözleri ve elleri bu kadar güzel olan bir adamı tanıyabilmenin memnuniyetiyle gülümsüyorum muzipçe. Sürrealist bir dokunuşun havada bıraktığı tatlı vişne şarabi gibi kurulması gereken düşler şimdi. Oysa ışık hep benden uzakta gibi gelirdi. Peşinden gitmenin, yakalayabilmenin, dokunabilmenin ve hissedebilmenin imkansızlığını büyütmüştüm hep, toprak altı çığlıksızlığımda. Ruhumun ileri gelenleri umutsuzluğu sever. Aidiyet tohumlarını, yerle bir edecek afetlere ekmiş, böylelikle tüm evrenin karanlıklarına kök salmışlardır derinden. Işığımın peşinden yürüyorum artık. Ellerimde çocukluk düşlerim, sevdiğim adamın avuçlarından öpmeye gidiyorum. Dünyayı maviye boyamaya doğru … Devrik cümlelerin ısınabileceği ruhun yamacına varabilmek kadar yalın söylenen şarkılar…

Yanında olmak… Ellerine, yüzüne ve gözlerine bulaşan mutluluk resmini seyretmek istiyorum sakince. Deniz neden bu kadar güzel? Derinliğinde kaybolmanın verdiği sarhoşluktan.. Derininde, köpüğünde, med cezirinde, yakamozunda, kıyılarında gezinmenin sarhoşluğu, beni bir adım daha yaklaştırıyor sana. Uysallığını, öfkeni, cesaretini, kırılganlığını, yeri göğü maviye boyayışını solumak özgürleştiriyor. Tanımaya, anlamaya çalışmanın verdiği neşe ile ruhum artık daha hafif… Yarınımız var diyorum ve buna inanıyorum.


Ayşegül Metin, şubat 07