Bu yaşıma geldim.Hiç kimseden duymadığım bir tatlılıkta, anlayışla yumuşaklıkla söylemişti. Kapıdaki Polis Memuru ;

“Sen gidebilirsin !”

İyi de nereye , ne zamana ,nereye kadar ?

Bugüne kadar binlerce kere Kızılay ‘dan eve gittim.
Ama o gün başkaydı. On dört yaşında umutlarım Konur Sokak’ta o binada bir komisyon tarafından elimden alınmıştı. Oysa ki yazılı, sözlü ,beden eğitimi sınavlarını kazanmış ,on beş günlük intibak eğitimini tamamlamıştım. Bu sınavda kararlılığım ve olgunluğum en üst noktadaydı. Belki de bendim,metanetle onları dinleyen...

Sağlıktan elenmiş Polis Koleji’nde okuyamayacaktım.Bu adam olamayacağım anlamını taşımıyordu, kabullenmem yıllarımı aldı.

Anneme ;

Olmak istemiştim
Polis
Çıktı ben de varis
Ne olacak şimdi bizim halimiz

Diye ilk dumanlı şiirimi sözlü yazmıştım.

Yıllar sonra elektrik öğretmeniydim. İlçe Emniyet Komiseri benden iki yaş küçüktü birlikte çalıştığım okulun konferans salonunda meslek tanıtımı için bir masada öğrencilerin karşısındaydık.Önce o konuştu “ Polislik mesleğini seçenler geri de kalanlarına bir çift sözü her daim hazır olmalı diyordu”.Bu çift sözü ben peşin söylemişim diye düşündüm.Gözleri buğuluydu,içindeki fırtınaları anlıyordum,bendekiler söneli çok olmuştu.O mu ?Beni anlamadı. Bir iki laf attım yakalayamadı.Öğretmen olmanın verdiği kazanımlardan biri de bu laflarımız hazırlık pası.Çoğu meslekte ise laflar direk kaleye !

Öğrencilerime o gün “ Dışardan ne gözlüyorsanız öğretmenlik bu ,ne anlatsam da tatmadan anlaşılamayacağını” söyleyebildim.

Şu an polislik mi ? Hiç ama hiç bana uygun değil , içinde olsaydım ne düşünürdüm ?Ne halde olurdum ? Kestirmem imkansız…


Evet
Ben gidebilirim !

Hem de ;
Dumanımla...