Bu sabah ayrılığa açtım gözlerimi. Duvarları yıkıp sokağa çıktım. Şehrime sığamadım, şehrine susadım. Hüznümü ellerinden tuttum, sevdamı yüreğinden. Koştum ardından…

Yetişemedim sana,
yetişemedim sevdana…

Çünkü sen hep bir adım fazla, bir hayat öndeydin benden.

Hatırlıyor musun?

Bir valiz dolusu acıyla gelmiştim sana sesim solgun ve sevdaya bükük boynum. Böyle karşılamıştık seni… Ruhumu saatlere ve ilaçlara böldüğüm anlamsız halimin mantıklı olan yanıydın, farkındaydın…

İşte o gün, ömrümün kalan yarısına sevdanı yamadım.

. . .

Yoksun şimdi.

Soğuk bir rüzgâr esiyor ardından. Üşüyorum… Havaya yoruyorum, yokluğuna değil. Kendimi kandıramıyorum, yüreğimin ise sesi çıkmıyor. Hüznüm yine benimle, onu yanımda götürüyorum.
Sevdam ise inatçı, sende kalmayı istiyor.