Ölü sevişmelerimizin ardından ağlamak senin işindi. Benim ki ise bir küfür sallamak hayata ve dünyanın dengesini bozmak istercesine koşmak. Ve beni çıkarsızlığa düşüren şeylerden (isabetsiz küfürlerden , bozulmayan dengelerden) kurtaran hep sen olurdun. İncecik hayat ipinde şemsiyem hep sen..
Yaşam senin için hep bir deve kuşu türküsü gibiydi.. hem kafasını yaşamın kalbine sokar ve türküsünü dinlerdin. Hem de insanların , yaşam diye bizi kandırdıkları kahpe oyunlardan kaçar ve yüreğinin uçurumunda intihar provaları yapardın. Sen bu provaları yaparken, ben ; hep kaçardım senden, senin kurtarıcın olmamı istemenden, kaçardım ve her defasında yavan aşkının çığlığı döndürürdü seni, bu ait olmadığın yaşama…
Geceler boyu bana okuduğun aşk hikayelerinde , hep senler doluydu; iyilikler, saflıklar,güzellikler,AŞK. Benler ise; o hikayelerin hep kötü jönü , hep noktasız süregeleniydi. Buna rağmen yaşam, benim için ; hep bir kalın çizgi ve büyük bir panayır şemsiyesiydi.
Senin için ise; yüreğinin uçurumunda yaşam iplerini koparmış ve şemsiyesini parçalamıştı.
Böylece ölümünde bile bana, kalın iplerden ve büyük şemsiyelerden daha önemli şeyler olduğunu gösterdin.


98/büyükçekmece