HANGİ KAHRAMAN..? HANGİ SON...?

Gazetelere son zamanlarda hiç baktınız mı...?
Radyolara, televizyonlara...?
Nereye bakarsanız bakın; şiddet olaylarıyla karşılaşıyorsunuz...
Çeteleşmeler okullara kadar uzandı neredeyse...
Bunu çevrenize baktığınızda kolaylıkla görebilir,anlayabilirsiniz ne yazık ki...
Öğretmenler,veliler,dikkat çekiyor bu duruma, her fırsatta, uyarıyor:
“Aman dikkat...!”
Sokakta,okulda, her yerde... şiddetin izlerini bulabilir, gençlerimizin içine düştüğü bu tehlikeyi farkedebilirsiniz...
“Perşembenin gelişi, çarşambadan belli olur...” demişler, büyüklerimiz...
Bunun böyle olacağı gün gibi aşikardı da, duyan kim...?
İş, işten geçtikten sonra anlıyoruz ne yazık ki uyanmaya... Ama o zamanda çok geç kalıyoruz ne yazık ki...
Son çırpınışlar fayda etmiyor, üzülüp acı çekiyoruz her seferinde...
Önemli olan, tehlikeyi başından görüp, bunun gereği neyse, onu yapmak...
En doğrusu da bu...
Geçenlerde bir eğitim yuvasına konuk olmuştum. Eğitimciler dert yanıyor...
“Çocuklarınıza sahip çıkın... Şiddet ilkokullara kadar uzandı...”
“Ufacık çocuklar, birbirlerine bıçak çekiyor, önlem alınmasa, kötü olur” diye dert yanıyorlardı...
Ailelerin, bu konuda, ne kadar ilgisiz olduğuna işaret ediyorlardı sonra...
“Şu son zamanlarda, şiddeti körükleyen diziye işaret etti, devam ederek...”
“Çocuklarımıza kötü örnek oluyorlar, bir özentidir, gidiyor...” diyordu eğitimcinin biri...
soruyorum:
“Katılmamak elde mi...?”
Hayır...
Bence yüzde yüz haklı bunu diyenler...
Gençlik ne alemde...? sokaklar çete mi dolmuş...?
Kimin umurunda...?
Reyting olsun da, çamurdan olsun...
İyi de sonunu düşünmek gerekmiyor mu...?
Bana soracak olursanız; bunu düşünen yok...
Düşündükleri tek şey : reyting...
Geçenlerde bir şeye tanık oldum.
Bir çocuk...
Henüz ortaokula yeni başlamış bir öğrenci...
Bir yakınımın oğlu...
Bilgisayar ortamında sohbet ederken ; kendi mailine şöyle bir not düşmüş:
“Sonunu düşünen, kahraman olamaz..!”
Hangi son...?
Hangi kahramanlık...?
Daha 8 yaşında bu çocuk...
Gülermisiniz...? ağlarmısınız...?
Acı acı gülümsüyorum...
Kırıp döküyor kelimeleri ağzında...
“Ha!”Desen saygısızlığın daniskası dökülecek dilinden...
Besbeli ki; birilerinin hayranı...
Ne kadar da acı değil mi...?
Kendi isimlerini sorsanız onlar bile bilemeyecek durumda neredeyse...
Bildikleri:
Polat, memati, sempati...
Kendilerine göre bir dünya yaratmışlar...
O, ufacık beyinleriyle...
Çakır’lı, Polat’lı, Memati’li bir dünya...
Soyutlamaya çalışıyorlar kendilerini bu dünyadan...
Başka dünyalara yöneliyorlar sanki...
Uçsuz bucaksız dünyalara...
Yeryüzünde, değil de yeraltında olduğuna inandıkları bir dünya...
Onların dünyasına...
Sonu olmayan maceralara yelken açıyorlar...
Kendilerinin bile bilmediği belki , göremediği...ulaşamadığı...
Sonu kahramanlıkla biten bir son arıyorlar...
Ta ki... kendi sonlarını, kendileri bulana dek...
Ta ki... Sonu belli olmayan bir dünyanın sonu belli olmayan kahramanı olana dek...