Aynada yüzün, yatağımda kokun, yüreğimde yüreğin kalmış sanki. Unutamıyorum seni inatla. Unutmak istemiyorum. Hep canlanıyor senle olan tüm umutlarım ve sevinçlerim. Kendi kendimi mutlu edişlerim ve sonra yine kendi kendime üzülüşlerim. Beni adam gibi sevmeyişin ve hep kaçışların bilinmez yerlere. İstemeyişin benle bir hayatı ve sonra kararsızlığın yokluğumdan korkman ve yine benden vazgeçmen hiç olmadık bir anda bir kalemde silmen beni.

El olmuştun artık. Apansız bir anda çıksam karşına tanır mıydın? Beni. Yoksa el gibi mi? Davranırdın. Sıradan sanki hiç karşılaşmamış gibi. Bir o kadar büyük ve bir o kadar ufacık bu şehirde her karede seni yaşatıyorum ben. Ama ne yazık sen hak etmiyorsun bende oluşan depremlerin sebebi olan aşkı.

Tüm yalnızlıklarımda sen oldun hep aklıma kazınan o kahrolası. Bir an bile seni düşünmeden geçiremediğim anlarım oldu. Uykusuz geçen gecelerimin birinci ve tek nedeni sendin. Her anı sanki tekrar tekrar yaşıyordum içimde. Bitiremiyorum bir şeyler hep bir yerlerde gizleniyor. Umulmadık bir anda kaşıma çıkıyor.

Ardından akıttığım göz yaşlarımdan haberin var mı? Günlerce, aylarca ve hala unutulmuş olmak çok acıtıyor yüreğimi. Buydu aslında benim suçum. Seni sevmiş olmak ve hala o sevgiyi en derinlerde istemeden büyütmek. Sonum olsa da bu aşk şikayet edemiyorum.

Son sigaramı yaktım artık. İçime çektiğim her nefeste biraz daha yaklaşıyorum sana. Bitti bitecek. O bittikçe bende biteceğim ve sonunda sen olacağım son nefesimde…