Sensizliği hüküm giydiğim gecelerden birindeyim.
Ne zaman aktığını biliyor ne yaşam varlığından haberli.
Aklıma düştü yine çaresizliğim.Evet, zaman zaman saplanıyor olmayışın yüreğime.
Hayatın acımasız telaşı sevdamın gerçek yüzünü unutturuyor.

Ve ben çoğu zaman kapılıyorum düşüne. Zaman duruyor sanki yüreğimde.
Gerçeği unutuyorum... Yolları unutuyorum ,zamanı..
Sen oluyorum , biz oluyorum... Yanımdaymışsın gibi hiç bırakmayacakmışsın gibi biz oluyorum.Özlem rüzgarın tenime vurdukça sıcaklığını özlüyorum, sensizlikte üşüyorum..

Sonra mı?
Soğuk bir suyun çıplak vücuduma değişiyi gibi ürperiyor tenim.
Yokluğunu hissediyorum.
Şehrine lanet ediyorum.. Şehrime... Yollara...

Düşünüyorum...
Çeksem iki yakasından birleştirsem şehirlerimizi. Ne yollar
kalsa aramızda,ne zaman. Sonra kendine gel diyorum ve susuyorum.
Korkuyorum konuşmaya.Korkuyorum,ayrılık türküsünü çalmasından mızrabın..

Ve sessizliğimin gürültüsü geceme hükmediyor.

. . .

Her adımım sen diye bağırıyor şimdilerde...
Ne sesim, ne de tenim ulaşamasada yüreğine ben şimdi,ikimize yürüyorum.
Bir umut çiziyorum uçurtmanın elleriyle.
Göğe salıyorum,
Sana…

Bir de en acıyan yanımla…
Bana…

Bekliyorum sevgili...
Bir gün geleceksin , evvel zamandan sevda masalıma.
Ve aşk...
Bir varmış bir yokmuş diyecek yüreğim...


mavi uçurtma