1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
28
Okunma
Trafik polisi elini kaldırıyor, yol duruyor; şehir kurallara uyuyor ama içim uymuyor.
Kırmızı ışıkta bekleyen sadece arabalar değil, karar veremeyen benliğim.
Herkes bir yere yetişme telaşında, ben ise kendimi kaybettiğim yerdeyim.
Camlardan giren rüzgâr yüzümü serinletirken içimdeki tereddüt daha da büyüyor. Şerit şerit dizilen acabalar önümde uzanıyor; “ya şöyle olsaydı”lar, “belki de”ler en ağır trafik yükü.
Hayata bazen fren yapıyorum ama iz kalıyor, kalbimde. Bu çağda durmak yasak, yorulmak ayıp, vazgeçmek neredeyse suç.
Her yerde levhalar, oklar, işaretler var ama kimse “kendine dön” tabelasını asmamış.
Kırmızı ışıkta beklerken anlıyorum: sorun arabalar değil, yollar değil, trafik polisi hiç değil. Sorun, içimde hiç yeşile dönmeyen acabalar.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz