Seni unuttum. Şu an gözlerim dolmuyor mesela, ağlamıyorum. Eskisi gibi kelimelerimin arasına saklanan o buğulu dargınlık yok artık. Kalbim acımıyor. Gözlerimdeki bu nemi sorarsan; kurak geçen kışın yarattığı bir hassasiyet sadece, hepsi bu.
Özlemedim. Sana dair hiçbir şeyi aramıyorum artık. Geçti, bak! Kırgın bile değilim. Zihnimin kapılarını zorlayıp durman boşuna; artık ’aklımı meşgul ediyor’ diye şikayet bile edemeyeceğim kadar uzak ve önemsizsin benim için.
Yanaklarımdan süzülenler ise tamamen şu an çalan şarkının etkisi, sadece melodinin hakkını veriyorum. Madem ritim hızlandı, o ağır betimlemeleri, şiire sığınan o yaralı kelimeleri olduğu yerde bırakıp gidebilirim.
Sen şimdi onun yanında, göğsünde soluklanıyorsun. Eğer bütün o kaçışların, gitmek için yaratılmış birer bahaneden ibaretse, bunca zaman boşuna telaşlanmışız. Kendime son kez söylüyorum: Yalandı, yaşanmadı ve beni hiç yaralamadı.
Dilara AKSOY