Bana “nasılsın” diye sormayın.
Çünkü iyiyim demek yalan,
kötüyüm demek ise fazlasıyla suç sayılıyor bu dünyada.
Dertleşecek bir omuz yok,
anlatacak olsam kelimelerim kabahat, susacak olsam içim gürültü. Asıl mesele belki de budur;
anlaşılamamak.
Ne zaman birini sevmeye yeltensem, korku doluyor içime.
Kıskanıyorum, sahipleniyorum,
sonra ya aldatılıyorum ya da terk ediliyorum.
Bazen düşünüyorum; Ben mi sevmeyi beceremiyorum, yoksa sevilebileceğime hiç ihtimal vermiyorum mu? Belki de kalbimi layık görmüyorum sevilmeye.
“Beni kimse sevmez” diyorum,
“Kimse istemez.” Değer biçmiyorum Kalbime, inanmıyorum Kendime, isyandayım kaderime.
Oysa Rabbim ne güzel yaratmış beni. Aklımı, fikrimi, kalbimi…
Kaşımı, gözümü. Merhameti öğretmiş Bana, vicdanı emanet etmiş. Bazılarına vermediği mütevazılığı vermiş, şefkati yüklemiş yüreğime.
Ne güzel yaratmış beni Yaratan, ama gel gör ki, ruhumda kendime dair tek bir zerre inanç kalmamış.
Güzel başlayan bir arkadaşlığı bile
kendi hatalarımla, kendi ellerimle bitiriyorum. Sanki sevilmeye layık olan hep başkasıymış gibi
kenara çekiliyor, hayatı izlemeye başlıyorum. Hayatın içinde olan insanları seyrediyorum; Kimi şiir okuyor, kimi şarkı söylüyor,
kimi yazıyor, kimi çiziyor, kimi konuşarak var oluyor.
Herkes “ben de buradayım” diyor bu dünyaya, görünür olmak için çabalıyor. Peki ya ben? Ben sadece izliyorum. Hani hayattan çekilmiştim Ben, izdivaya kapanmıştım yâ.. Şimdi geri dönmek istiyorum, ama kapılar açılmıyor. Kendimi beceriksiz hissediyorum, işe yaramaz, amaçsız. Her şeyim yarım, ben yarım. Kalbim paramparça, yorgun, bitkin, çaresiz.
Zamanı öldürerek yaşıyorum. Kimse nazımı, kaprisimi taşımak istemiyor. Baştan cazip geliyorum Belki, merak uyandırıyorum. Fakat sonra :( sonra ben fazla düşünüyorum.
Kafama çok takıyorum. İstemediğim yükleri yüklüyorum insanlara. Kendime bile tahammül edemiyorum bazen, kaçıyorum, her şeyden, herkesten. Yaşamaktan yoruluyorum.
Ben, ben olmaktan korkuyorum. Çok zor bir hayatın içinden geldim.
Tekrarını yaşamak istemediğim için ardına bakmadan uzaklaşıyorum. Uzaklaşmak istiyorum, öylece..
Dedim ya, kötü hissediyorum kendimi. Kimse istemez sanıyorum, velhasıl, Ne güzel yaratmış beni Yaratan.
Güzel başlayan her şey, sanki bana değilmiş gibi. Sorarsan “ben de varım” derim, ama her şeyim yarım.
Peki ya sonra? Sonra ben yine fazla düşünürüm. Ve anlarım; ben aslında, ben olmaktan korkuyorum.
Uzaklaşmak istiyorum,
sessizce..

16.11.2025 — iç sesim Revize