Duygular bir mantığa oturabilse, duygu olmaktan çıkarlardı. Biliyorum; lakin sana var olan duygularımı hiçbir zaman bir kalıba sığdıramayışım sanırım bu aşkı bende ölümsüz kılıyor.Gecem,gündüzüm, gözyaşım,gülüşümsün sevgilim. Hayatıma girdiğinden beri Yaradan’dan yalvararak dilediğimsin. Hani hayatta birçok zaman"nasip" deyip bir köşeye oturmak vardır insanın payında; işte ben seni düşündüğüm zamanlarda O paya sığamayacak kadar bir yangın sarıyor etrafımı. Hiç kimseye, hiçbir yere kendimi ait hissedemeyen ben; senin dünyanda toprağını sonbahar gelince kuryacağını unutacak kadar çok sevmiş çiçekler gibi açıyorum.

Öyle ki kader bizi ne kadar uzak,ulaşılmaz yerlere koysa da başında bir kez var etmiş olmasının umuduna sarılıp sığınıyorum. Vuslat gerçek anlamda bir gün bizim için de gelecek mi bilmiyorum; ama eğer gelmezse, bu hikâye öksüz kalırsa, ben yeni bir hayata nasıl başlarım,üzerine bir sayfa çekip yeniden nasıl doldururum, aklım almıyor.

içimde bir yerde hep var olan, hop özlemeyi beklenen olman; bir uçurumun kıyısında sallanan bir zeminin üzerinde durmak gibi. Sanki yaşıyorsun ama her an ölebileceğini, bütün kemiklerinin kırılabileceği acısını aklından çıkaramıyorsun.Nefeslerin her an biraz daha batıyor sanki.

Cümlelerim bu kadar sevgilim. Seni ilk tanıdığım zamanlar bir kez sarılmak için dünyalarımı verirdim diyordum. Hâlâ bir kez, hiç bırakmayacakmışçasına sarılmak için ellerimden düşünmeden bırakırım nicelerini. Vuslatın insiyatifine kalmış sevgilere...