Lapa lapa ıslanmaktın sen, yağan karda.Hapisten çıktığım gün beni karşılamaya gelen beyaz güvercindin. Nisan ayının o aldatıcı güneşinin ayazında ellerimi ısıtabilmektin. Sen yalnızlıktın...
Gözlerim dolduğu an, hemen karşımda başka bir çift gözün daha dolduğunu bilmektin. İncitmeye kıyamamanın ta kendisiydin. Buğulu sesinin berrak haykırışları arasında erimektin, bitmektin...
Bir çam ağacının gölgesini paylaşmak, küçük mor çiçeklerde hüznü bulmak, serçe yavrusundan umut çalmaktın sen...Sen önümde çıkmaz bir sokağın olduğunu bile bile koşmaktın, soluk soluğa kalmaktın...
Ulu tepelerin zirvesine ulaşmak için verdiğim savaşta, yanıma baktığımda destek bulmaktın. En ciddi konuları kahkahayla bölmektin sen...
Bakakalmaktın gidenin ardından. Her döneni sen sanmaktın. Yanılmak, kan kusmaktın. Son duanın kabul olmamasıydın...
Karnıma atılan bir yumruktun sen. Uyanıkken hep aynı rüyayı görmektin. Sıçrayarak uyanmak, sessiz sessiz ağlamaktın...
Sen her şiirde hatırlanmak, içinde kaybolmayı ummaktın...
Yüreğimdeki en buruk anıydın...


Merve MUTLU