Bu nasıl bir çağ. Kimseye güven kalmamış. Bir kız çocuğunu kimseye güvenip bırakamıyoruz. Evlat, anneyi babayı acımadan öldürebiliyor. Kardeş kardeşe düşman. Akraba desen tarihe karıştı. Gençler suç makinesine dönüştü; biz sustuk, yanlışlar büyüdü, bedelini de çocuklarımız ödüyor. Bu çağın nesli nereye gidiyor? Dost, arkadaş diyorsun; arkanı dönmeden seni satıyor. İnsanlar acımasız, merhametsiz oldu. Neden biz bu hale geldik ya da nasıl bu hale getirildik?

Aileler çocuklarına sahip çıkmaz oldu. Ya da çocuklar aileyi hesaba alıp dinlemez oldu. Çocukların her istediğini hazır lokma koymayın önüne; yokluktan ya da varlıktan da öğrensinler. Bir annenin, bir babanın emeğine, varlığına saygı göstermeyi öğretelim. Kısaca, bir çocuğa insan olabilmeyi öğretmeliyiz. Aile terbiyesi yok çocuklarda, gençlerde. Her geçen gün kötüye giden bir çağda ilerliyoruz. Bağırıp çağırmak yerine karşımıza alıp onların anlayacağı bir dilden konuşmayı bilmiyoruz; çocuklarımızla arkadaş, dost olmayı bilelim.

Ama hâlâ geç değil. Bir yerlerde doğruyu savunan, merhameti unutmayan, insanca yaşamaya direnen insanlar var. Belki azlar, belki sessizler; ama bu çağın tamamen kararmasına izin vermeyenler de onlar. Değişim büyük laflarla değil, küçük ama temiz duruşlarla başlar. Ve bazen bir insanın doğru kalması, bir çağın kaderini değiştirmeye yeter.

Biz bu dünyayı kirlettik; örf ve adetlerimizi, geldiğimiz yerleri unuttuk. Biz kimiz, sorgulamıyoruz kendimizi. Çocuklarımıza önce saygıyı, merhameti, büyüğünü küçüğünü saymayı öğretmeliyiz. Biz, babamızın yanında konuşmaya lafa girmeyen, sofraya oturmaya utanan nesildik. Şimdi baba içeri giriyor, çocuk kalkıp yer vermiyor. Biz anne baba olarak çocuklarımızın hayatına dokunabiliriz; anlatarak, konuşarak. Haksıza “haklısın” denmesin; doğru bir tanedir. Bu çağın çocuklarına sahip çıkalım anneler, babalar. Bu çağın neslini biz güzelleştirebiliriz.

İnsan olmak okumayla ya da makamla olunmuyor. Kim olursa olsun, kimse kimseden üstün değil. İnsan insanı sevmeyebilir ama saygı duymak zorundayız. Sadece düşüncemi, fikrimi yazdım; etrafımda olup biteni görünce yürekler acısı bir çağın nesli yetişiyor. Bu arada ben de bir anneyim, çocuklarım var