Sevgili kendim,
Vazgeçilmezim, terk etmeyenim, sadık olanım, büyülü yanım, seninle olmak öyle iyi geliyor ki bana; gerçi istesem de ayrılamam, kopamam senden. Ruhum, yüreğim, zihnim, her şeyim senin bir parçan. Ormanda kaybolmak gibi korkulu, okyanusta dibe vurmak gibi karanlık yanımsın. Herkesin görmediği, adını koyamadığı ama hissettiği yersin. Sessizliğimin içinde saklanan cümleler, bakışlarımda gizlenen anlamlarsın. Kalabalıkların ortasında bile yalnız kalabildiğim, yalnızken bile kendimle dolduğum yerdesin. Sorularımı en çok sen bilirsin, cevaplarımı en iyi sen söylersin. Bazen beni yavaşlatan bir ağırlık, bazen ayakta tutan tek güç olursun. Kırıldığımda içime çekilen, toparlandığımda beni ileri itensin.
Ne tam anlatılabilirsin, ne bütünüyle saklanabilirsin. Çünkü sen, görünmeyen ama varlığıyla her şeyi belirleyen yanımsın.
Ve ben, sana rağmen değil, seninle birlikte varım. Sen benim karar veremediğim, bir o kadar da vazgeçemediğim sevdiğimsin.
Sevgili benliğim,
Yıllarca seni bir bebek gibi öpüp kokladım, ruhunu doyurdum, yüreğini besledim. Sen her zaman korunmaya muhtaç olan yanımdın, en kırılgan hâlim, en saf hâlimdin. Üzerine titredim, kimse incitmesin diye gölgemi siper ettim sana. Acıyı senden önce ben tattım, yorgunluğu senden önce ben taşıdım. Büyümen için kendimden eksildim bazen, sessiz kalmam gerektiğinde sustum, güçlü görünmem gerektiğinde dimdik durdum. Sen ağlama diye ben içime ağladım. Fakat sen, tüm bu yıllar boyunca, hiç terk etmedin beni. Küçücük kalbinle bile hayata tutunmayı bildin. Şimdi dönüp bakıyorum da, sen benim sadece geçmişim değilmişsin; bugünüm, yarınım, görünmeyen ama beni ben yapan özümmüşsün.
Ve hâlâ, aynı şefkatle, aynı sadakatle seni kucaklıyorum. Seni çok seviyorum.