Bugün yazmaya karar verdim gene seni. Nereye kadar gider bilmem ama bi yerde bitecek eminim. Belki kavurucu bi yaz gecesinde, belki ıhlamur kokan bir bahar akşamı, belki de ateşin başında yağan karı seyrederken. Ama bitecek bilirim. Bi ben mi aşık oldum sanki, bi ben mi düştüm kara sevdaya? Ne leylalar ne mecnunlar geçmedi mi bu dünyadan?
Hangisinin aşkı bâki kaldı? Sonu kara toprak bile olsa bitecek birgün ve işte o gün uzun zamandan sonra ilk defa huzurla uyuyacağım; belki sıcak yatağımda, belki de kefen giyerek yattığım toprağın altında...

O gün sorarlarsa beni sana korkma. Kaçırma gözlerini, vicdanımı sızlatma. Bak uzun uzun fotoğraflarıma içinden geçir kendi kendine olur muydu acaba diye. Sahiden olur muydu acaba? İşte en kötüsü de bu. Sen bilmezsin acabalar nedir. Acabalar herşeyden çok tüketir insanı. Acaba seviyo muydu , acaba gelir mi, acaba özlüyo mu, acaba iyi mi ve daha niceleri. Düşündükçe kalbine batar insanın. Yanlız başına otururken bir soğuk akşamda, birden aklına geliverir bu acabalar. İçi titrer insanın. Ama titreten şey soğuk değildir acabalardır. Zamanla tükenir kimseye belli etmeden insan. Onu en çok seven ailesi, arkadaşları hatta kardeşim dediği insanlar bile anlayamaz içinde ne fırtınalar koptuğunu. Herkes mutlu sanır onu. Bir sabun misali eriyip gider herkesin gözü önünde ama kimse bilmez sabun küçücük kalana kadar onun bittiğini. Anladıklarında ise çok geç kalınmıştır. O sabun çoktan eridi ve sen şimdi gelsen bile o sabun yok olmaya mahkûm...


"İhanet aldatmayla olmaz sadece, eğer ki senin olmayan birine canını verebilecek kadar bağlandıysan;
İşte o zaman kendine ihanet etmiş olursun. Ve unutma ki en büyük ihanet budur..."

B.k.