İlişkiye eli boş gelen, aslında ilişkiye değil; sadece kendi eksikliğine bir sığınak arar.
Dokunmak yetmez ona… Dokunduğunu sanır ama aslında ısırır.
Paylaşmak yetmez… Paylaşıyor gibi görünür ama içten içe parça koparır.
Çünkü içinde taşıdığı boşluğu, karşısındakinin ruhundan çalarak doldurmaya çalışır.

Bir insan ilişkiye eli boş geliyorsa, o boşluk yalnız maddi değil; duygusal, zihinsel ve ruhsal bir yoksunluktur:
İlgisi yoktur, çünkü kendi benliğiyle boğuşur…
Merakı yoktur, çünkü kendi dar dünyasına hapsolmuştur…
Dikkati yoktur, çünkü gerçek bir “öteki”yi fark edecek açıklıkta değildir…
Şefkat, arzu, sevgi, saygı, samimiyet… Bunların hiçbiri işlemez, çünkü hepsinin kapısı içeriden kilitlidir.

Bugünün insanı giderek bu hale geliyor.
Kendi iç yüklerinin ağırlığı altında öylesine eziliyor ki, ilişki kurmak için değil; soluk almak için bir başkasına tutunuyor.
Tutunmak diyoruz ama aslında tüketmek demek daha doğru:
Birbirine yaslanmak yerine birbirinin omuzlarını çökertiyorlar.
Birbirine güç vermek yerine birbirinin enerjisini sömürüyorlar.
Bu yüzden çift gibi görünen ama aslında iki ayrı yalnızlıktan ibaret ilişkiler çoğalıyor.

İki kişi var ama bağ yok.
Göz göze bakış var ama temas yok.
Beraberlik var gibi ama aslında herkes kendi zihninin hücresinde tek başına.

Acı olan şu ki:
Bu insanlar “ilişki istiyorum” derler ama ilişkinin gerektirdiği olgunlukta değillerdir.
Çünkü ilişki istemek kolaydır; ilişkiyi taşıyabilmek zordur.
Bir bağ kurmak cesaret ister…
Kendini açmayı, yaralarını kabul etmeyi, karşıdakinin ruhuna yer açmayı gerektirir.

İlişki, iki tarafın da elinde “bir şey” getirmesini ister:
Biraz merhamet…
Biraz sabır…
Biraz emek…
Biraz nezaket…
Biraz gönül açıklığı…

Ama önce insanın kendi iç hapishanesinin kapısını aralayabilmesi gerekir.
Karanlığıyla yüzleşmeyen, kimseye ışık olamaz.
Kendi içindeki tutsaklığı çözmeyen, başkasına özgür bir sevgi veremez.

Gerçek ilişki, iki yarımın birbirini tamamlaması değil;
iki bütünün birbirini yüceltmesidir.
Eli dolu gelenlerle kurulur:
Duygusu dolu, bilinci dolu, niyeti dolu, insanlığı dolu…

Aksi hâlde ortaya çıkan şey beraberlik değil; sadece iki türlü yalnızlıktır.

Yazan
Korhan KÜLÇE