Kendimi kendimde kaybettim.
Kendimi kimsenin görmediği bilmediği bir yerlerde kaybettim.
Ait olmadığım ait olmadığımı hissettrilen bu dünyada yerim yok,
Her defasında kapı eşiğine yakın oldum.
İlk gözden çıkarılan, kapıya itilen oldum,
Beynim zonkluyor!
Ruhum paramparça!
Kalbimde bin hançer dönüp duruyor.
Kanıyorum kimse görmüyor, körlük gönüllerde,
Sağırlaşan,görürken bakmayan gönüllerin insan olduğundan emin değilim.
Sorunu dönüp kendimde arıyorum,
Kontrolden çıktığım anlarda, sınırlarımı zorlayan.
Çizgilerimi geçenlere kontrollü nasıl davranılır ki,
Kendimi kendimde kaybettim.
Derin bir okyanusun dibinde kaybettim,
Bitmeyen karanlığın içinde ışık arıyorum.
Sığamadım sığdırılmadım bu riyakar dünyaya,
Kırılmış dağılmış ortalara atılmış bir kalple kalakaldım.
Aynadaki gözler bana mı ait, kimlerin eserini taşıyorum..


Üzgünüm! Yalancı yapmacık olamadım.
Sahte samimiyete bürünemedim, sevmeyip seviyormuş gibi yaklaşamadım.
Bu riyakar düzene ayak uyduramadım,
Emek ve çabalarım uğruna kavgalardan uzak durmadım, değerlerim uğruna huysuz geçimsiz damgasını onurlu taşıdım taşıyorum.
İnsan eti koparılınca mı feryat eder,yoksa yüreği sökülecen mi?
Etim de koparıldı senesine varmadan acısı dindi, ama yüreğimin acısını bitiremedim.
Kendimi kendimde kaybettim,
Kendime yetemediğim bu sahte topluluk arasında, bahçem talan oldu.
Toprağımı kuruttular filizlenmiş dallarımı kırdılar tomurcuklarımı ezdiler..


Dilimde duyulmadık bir ezgi.
Geçmişten yadigar,
Ağıt yakan, dilim şiş!
Elim de kolumda bilmediğim prangalar!
Üzgünüm! Ben sizlerin amaçsız dünyanıza fazlayım!

Elim de ve kolumda ki prangalar boynuma da geçse, ben bu riyakar düzenin parçası olmadım ve olmayacağım..!