Karanlık laboratuvarda tek bir masa lambasının altında çalışıyordu Dr. Arda. "Mnemosyne" adını verdiği cihaz, odanın ortasında sessizce hummalı bir şekilde çalışıyor, veri ışıkları mavi ve kırmızı yanıp sönüyordu.

"Bugün neyi hatırlayacaksın, Zeynep Hanım?" diye sordu hastasına.

Yaşlı kadın, deri kaplı koltuğa gömülmüş, huzursuzca parmaklarını oynatıyordu. "Ben... ben oğlumun düğününü görmek istiyorum. Ama net, çok net olsun."

Arda, klavyede birkaç tuşa bastı. "Tabii, en güzel anılar sizin olsun."

Aslında Zeynep Hanım’ın oğlu evlenmemişti. Hayatını kaybetmişti, tam yedi yıl önce. Ama Reminiscence Şirketi, gerçeğin acısını değil, müşterilerin satın alabileceği mutlu anılar satıyordu. Arda, Zeynep Hanım’ın beyin dalgalarına, özenle programlanmış bir düğün sahnesi yüklüyordu: Gülümseyen bir damat, mutlu bir anne, pirinç taneleri ve beyaz bir düğün pastası...

O sırada laboratuvarın kapısı usulca açıldı. Gölgelerin arasından sızan genç bir kadın, Arda’nın yanına geldi. "Bana da bir anı satabilir misiniz?" diye fısıldadı. "Annemle son konuşmamızı... Ama barışık olarak ayrıldığımız bir anı olsun."

Arda, kadının gözlerindeki acıyı gördü. Yıllardır yaptığı işin ahlakıyla ilgili içini kemiren şüpheler, o an bir uyarı sinyali gibi çaldı. Ama parmakları, daha şimdiden klavyenin tuşlarına gidiyordu.

"Ne kadar... gerçekçi olmasını istiyorsunuz?" diye sordu.

"Yeter ki sahte olduğu anlaşılmasın," dedi genç kadın, sesi titreyerek.

Arda işe koyuldu. Kodları yazarken, kendi hayatını düşündü. Kaç tane mutlu anısı gerçekten yaşanmıştı? Belki de hepsi, bir başka anının yerini almak için zihninin yarattığı sahtelerdi...

Anı yüklemesi bittiğinde, genç kadın gözlerini açtı. Yüzüne huzurlu bir gülümseme yayıldı. "Teşekkür ederim," dedi. "Sonunda... içim rahat."

Kadın gittikten sonra Arda, laboratuvarda yapayalnız kaldı. Bilgisayar ekranına baktı. Yeni bir sipariş daha vardı: "İlk aşkımın bana evlilik teklifi ettiği an."

Arda’nın parmakları klavyenin üzerinde gezinirken, birden durdu. Kendi gençliğini, ilk aşkını, o büyük hayal kırıklığını hatırladı. O anıyı değiştirmek için yıllarca uğraşmış, başaramamıştı.

Sonra, fark etti: Bu sipariş, kendisi için gelmişti. Bilinçaltının bir oyunuydu bu. Kendi yarattığı sahtelik tuzağına düşmek üzereydi.

O gece, "Mnemosyne"yi kapatıp laboratuvardan çıktı. Ay ışığında yürürken, anıların -acılarıyla, hatalarıyla- aslında insanı insan yapan şey olduğunu düşündü. Ertesi gün, Reminiscence Şirketi’ndeki işinden istifa etti. Yeni bir klinik açtı: "Gerçek Anılar." Burada insanlara, geçmişle -olduğu gibi- yüzleşmeyi öğretiyordu.

Çünkü öğrenmişti: Sahte mutluluk, gerçek acıdan daha tehlikeliydi. Ve bir gün, kendi yarattığımız sahte anılar o kadar çoğalır ki, gerçek benliğimizi tamamen örterlerdi.