Zamanı beklemek belki de zordur.Onun gelmesine ihtiyacım yok.Kulağımda Adamo’nun Portofino’su; yürüyorum...

Yalnızca yürüyorum ve düşünmek istemiyorum; düşünmekten kaçtığım ne varsa...

Çevrim dışıyım şu an; ne bir anlık ileti almak istiyor, ne de mail kabul ediyorum...Yokluk kadar sessizlik istiyorum. Sadece yüreğimin sesini dinlemek,yorgun ruhum dingin bir nefes alsın istiyorum...

Burnumda denizin kokusu,uçsuz bucaksız hayallerden gökyüzünde,güneşlerim koşturuyor.Bulutlarımın üzerinde kuş yuvaları ve sevinç çığlıkları, içimde bir çocuğun...

Artık sokaklar benim, sol kıyısında eski yıkık eviyle dar geçit benim,koskoca ihtişamlı villalarıyla ana cadde benim, deniz dalgalarının köpükleriyle öpüşen ılık sahiller benim...Bu şehir benim artık.

Ve ayaklarım hiç olmadıkları kadar hafif basıyorlar yere...Ellerim artık özgür...Tuhaf bakan ıssız kalabalık yok yamacımda...Gözlerimde sonsuz görünen gökkuşağı artık yakınımda...

Yalnızca yürüyorum...

Yemyeşil bir düşün peşinden hala koşan küçük bir çocuk misali...

Hayat ışığı

30112025