Bir süredir ortalıkta dolaşan ortak bir kalkan var.
Adı da çok havalı: Travma.

Artık herkesin cebinde hazır bir savunma cümlesi:
“Ben çok şey yaşadım.”

Sanki yaşamayan varmış gibi.
Sanki bu dünyada sadece onlar yara almış, sadece onlar acı çekmiş, sadece onların çocukluğu karanlıkmış gibi…

İyi de güzel kardeşim, hepimiz geçtik oradan.
Kimse güllük gülistanlık büyümedi.
Hiçbirimizin yolu pamuklarla döşenmedi.
Ama aramızda büyük bir fark var:

Bazıları yaralarını insanlığın önüne koydu.
Bazıları ise yaralarına rağmen insan kalmayı başardı.

Acı çekmiş olmak seni özel yapmaz.
Hatalarını masumlaştırmaz.
Kimseye zarar verme hakkı vermez.
Kimsenin kalbini kırıp “şöyle travmalarım var, böyle geçmişim var” diyerek yırtamazsın.

Çocukken ilgi görmedin diye bugün ilgini isteyen herkese diş geçiremezsin.
Babanın sevgisizliği yüzünden, seni seven insanları cezalandıramazsın.
Annen seni anlamadı diye tüm dünyaya küsmek zorunda değilsin.

Senin acın, senindir.
Tedavisi de senin sorumluluğundur.
Bedelini başkalarına ödetemezsin.
Gençlik travmalarının acısını seni seven ve iyiliğini düşünen insanlardan çıkaramazsın.

Kırıldın diye kırmak zorunda değilsin.
Sevilmedin diye sevmekten kaçamazsın.
İncindin diye herkesi incitme hakkın yok.
Eski eşin/sevgilin sana kötülük etti diye yeni tanıştığın insanları potansiyel suçlu ilan edemezsin.

“Ben böyleyim çünkü çok travmam var” cümlesi,
artık kimseyi ikna etmiyor.
Asıl erdem, acıya rağmen düzgün kalabilmekte.

Birinin sana yaptığını gidip başkasına yapmak intikam değil, çürümedir.
Acı, bazı insanlarda vicdanı büyütür;
bazılarında sadece bahaneyi.

Travma seni çıplak bırakır, doğru.
Ama o çıplaklık karakterini de göz önüne serer.
Kiminde güç çıkar ortaya, kiminde çirkinlik.

Evet, travma insanı değiştirir.
Ama neye dönüştüreceğine sen karar verirsin.

Bu yüzden…
Kusura bakmayın ama:
Travmanızın arkasındaki yüzsüzlüğe de şapka çıkarayım, bahaneyi sanat seviyesine çıkarmışsınız.

Çünkü bu dünyayı kirleten şey acı değil;
acıya sığınıp insanlıktan çıkanlardır.

Yazan
Korhan KÜLÇE