Hayat bazen insanın önüne öyle bir gerçek koyar ki, ondan kaçmak mümkün olmaz.
Kaçsan da, saklansan da, bir gün dönüp aynı gerçeğin gözlerinin içine bakarsın.
O an, insanın içinden bir ses der ki:
“Artık korkunun zamanı geçti. Şimdi yaşamanın hakkını verme zamanı.”
Ben hayatı, acısıyla tatlısıyla kabul etmeyi öğrendim.
Bedenin yorulur, zaman zaman pes etmek ister;
ama kalp hâlâ atıyorsa, yaşam hâlâ devam ediyordur.
Bir gün hepimiz gideceğiz, bundan kaçış yok.
O yüzden her sabah gözlerimi açtığımda, hâlâ nefes alabildiğim için şükrederim.
Teşekkür ederim toprağa, beni taşıdığı için.
Gökyüzüne, her sabah bir umut rengi sunduğu için.
İnsanlara, bana sevgiyi ve dostluğu hatırlattıkları için.
Ve hatta acıya bile…
çünkü o da bana dayanmayı, sabretmeyi, olgunlaşmayı öğretti.
Artık biliyorum:
Yaşam, sadece sağlıklı olduğunda güzel değil;
yaşam, farkında olduğunda anlamlı.
Korkunun yerini kabulleniş alınca, huzur da sessizce gelir.
Ve insan, sonuna kadar değil elinden geldiği kadar güzel yaşar.
Kamil Erbil