Hiç söylenmemiş cümleler gün yüzüne çıktı bu gece. Daha yeni anlamaya çalışıyorum. Bu kadar kolay mıydı diyorum kendi kendime. Kimsecikler yokken, sadece ben oturup dinliyorum. Dinledikçe yalnız başıma kalmadığımın farkına varıyorum.

Oturmuş, bir kase leblebi yedikçe içime bir huzur doğuyor sanki. Işığı cılız yanan umudum birden parlayıveriyor. O zaman keşke zalimlerin zulmüne maruz kalan mazlumlar kurtulsun istiyorum. Dünyanın her yerinde, Filistin’de, Gazze’de biçare kalmış insanlara dua etmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Sonra, karıncanın İbrahim Peygamber’i atılan ateşi söndürme çabası geliyor aklıma. Hiç olmazsa safımız belli olsun diyorum kendi kendime.

Bana nasılsın demeleri bile mutlu olmama yetiyor da artıyor. İçimden hep bir iyilik edesim geliyor nedense. Belki de bu durum, benim çok duygusallığımı ön plana itiyor. Çocuklar, içeri girin haydi. Baksanıza gece oldu. Bu saatte daha sokakta oynanılmaz.

Rüzgar, sessiz esiyor galiba. Gürültü çıkarıp başımızı ağrıtmadığı daha iyi bence. Hayal kurmaya konsantire olabilirim. Dertlerimi, yavaş yavaş uzaklara gönderebilirim. Hiç bir şeye aldırış etmeden... Aha, masamda çikolata kutusu varmış. Kim getirdi acaba ? Boş ver, kim getirdiyse getirdi. Çayımı da yudumlarken afiyetle yiyebilirim.

Yarın zaten yine geleceksiniz okula. Yarıda bıraktığınız işlere yarın devam edeceksiniz. Ama ben, şiirime başlayacağım biraz sonra. İlham ha geldi, ha gelecek. Tamamlamak istiyorum her şeyi. Vesselam...

26.11.2025