Soğuk koridorları aydınlatan spot ışıklar altında aldım ömrümdeki en kötü haberi kanım kesildi aldığım nefes kursağımda kaldı sonra ışıklar kapandı her yer karanlık. Durduğum yer duyduğum yer bana mezar oldu o günden sonra tanıdığım ben tanımadığım birine dönüştü insan kendinden olanı yitirdiğinde bambaşka birine dönüşürmüş yoğun bakım koridorlarından morg kapısına giderken öğrenmiştim bunu gittiğim en uzun hatta en kısa yolda iki zıtlığı bir arada yaşatacak kaç an vardır çocukken de yaşamıştım bunu ama bu sefer daha yoğun daha yıkıcı hatta yok ediciydi. Etrafımda olan biten hiçbir şeyi görmemiştim içimde bir yer kanıyordu ve bu kan göz bebeklerimi örtüyordu ama ne yalan söyleyeyim haberden önceki bakışları çok iyi görmüştüm nerede olursa tanırdım o bakışları acıma bakışlarıydı ama hor görme küçük görme cinsinden değil üzülme acıyı paylaşma bakışlarıydı o an düşünmemiştim ya da aklıma getirmek istemiyordum. Korkumu bastırmak yenmek hatta umutla dövüşünde tarafım çok netti ama galip olan ruhumda var olan her şeyi söküp atmış yerine kendini bırakmıştı sonsuz ve dipsiz bir karanlık.
Şimdi geriye ne kaldı diyorum benden geleceğimden geçmişimden çok sevdiğim eşimden ve onun yaşayacağı yaşadığı her şeyden geriye ne kaldı uzun zamandır bu soruya cevap arayıp duruyorum karımın gözlerinde sevdiklerimin ailemin bakışlarında siz biliyor musunuz? Çocuğunu kaybetmiş bir anneyle babadan geriye ileriye ne kalır? Tutsak tutulan bir acı eninde sonunda firar etmeyecek midir göğsümdeki kemikleri parçalayıp dışarı çıkmayacak mı tekrar tekrar aynı acıyı iliklerime kadar yaşamayacak mıyım her sorunun bir cevabı var derdi öğretmenim sana zahmet ben bulamadım benim yerime sen çözer misin ?