Çocuk Yetiştirmek: En Büyük Sınav

Çocuk yetiştirmek, dünyadaki en büyük sorumluluğumuzdur; ama çoğu zaman farkında bile değiliz. Çünkü çocuk dediğimiz şey, “büyüyünce adam olur” diye geçiştirilecek bir varlık değildir.
Bugün ne verirsen, yarın onu dünyaya geri verir.

Bir çocuğu kırmak kolaydır; bir ömür sürecek bir yarayı tek cümleyle açmak mümkündür. Ama bir çocuğun ruhunu onarmak, bazen mümkün bile değildir. Bu yüzden çocuk yetiştirmek, vicdanı olan herkes için bir sınavdır:
Kendimizi düzeltmeden bir çocuğu düzeltemeyiz.

Sevgi vermeyen bir evde büyüyen çocuk, dışarıda sevgiyi yanlış yerlerde arar.
Sınırı olmayan bir çocuk, özgürlük sanıp kendi kendine zarar verir.
Sürekli eleştirilen bir çocuk, başarıdan korkar.
Sürekli övülen bir çocuk, dünyanın ona borcu olduğunu sanır.

Ve biz farkında olmadan çocuklarımıza en büyük dersleri şunlarla veriyoruz:
Ses tonumuzla…
Öfkemizle…
Sabırsızlığımızla…
Birbirimize olan davranışlarımızla…

Çocuk görür.
Çocuk kaydeder.
Çocuk tekrar eder.

Eğer evde saygı yoksa, çocuk saygısız olur.
Evde bağırış varsa, çocuk öfke taşır.
Evde sevgi konuşulmuyorsa, çocuk suskun bir kalp taşır.

Aslında çocuk yetiştirmek şudur:
Yapamadığımız her şeyi çocuklarımızdan istemeyi bırakıp, önce kendimizi değiştirmek.

Çocuğa “korkma” diyorsak, önce kendi öfkemizi dizginlemeyi öğrenmeliyiz.
“Doğru konuş” diyorsak, önce kendi dilimizi temizlemeliyiz.
“Saygılı ol” diyorsak, önce birbirimize olan tavrımızı düzeltmeliyiz.

Çocuklara hayatı öğretmiyoruz.
Hayatın ne olduğunu bizden öğreniyorlar.

Bu yüzden çocuk yetiştirmek geleceğe bırakılan en büyük mirastır; para değil, mal değil, “insan kalitesi” bırakıyoruz.

Sonunda geriye sadece şu gerçek kalıyor:
Bir toplum çocuklarını nasıl yetiştiriyorsa, geleceğini de öyle inşa ediyordur.
Hüseyin Erdinç