Dünya, pamuk kalpli insanların
gölgesine bırakılmalı;
rüzgâra karşı eğilmeyen ama
kimseyi de kesmeyen bir zarafetle
taşırlar iyiliğin yükünü.

Sevgi…
Bir söz değil artık,
bir bakışın ardında saklanan
derin bir sükûnettir.
Beyaz pamuk gibi sade,
ne rengi değişir zamanla
ne formu bozulur dokunanın elinde.
Doğallığın en incelikli hâli,
kalbin sessizce attığı bir şiirdir aslında.

İnsanlar gün geçtikçe uzaklaşırken
kendilerinin bile unuttuğu iyilikten,
pamuk kalpliler ısrarla yürür
yargıların keskin taşları üzerinde.
Acıtmadan, incinmeden,
yalnızca kendi içlerindeki yumuşaklığı
dünyaya hatırlatarak.

Bir gün böyle bir kalbe rastlarsan
yaklaş ona ağır adımlarla.
Çünkü kırılgan değildir;
yalnızca saflığıyla güçlüdür.
Dokunuşu hafiftir ama izi derindir,
sözleri azdır ama anlamı uzun sürer.
Sana değdiğinde,
kendi karanlığını bile aydınlatır
sen fark etmeden.

Ve bil ki:
Dünyayı değiştirenler
gürültü çıkaranlar değil,
sessizce pamuk taşıyanlardır.
Renk istemeyen, süs aramayan,
yalnızca özünü koruyan kalpler…

Dünya onların ellerinde
başka bir renge bürünür:
Gösterişsiz bir beyazlık,
yalın ama asil bir iyilik…
Ve insanlık,
uzun bir yorgunluktan sonra
nihayet gerçek bir nefes alır.
meyra